''Vaak lag ik huilend in bed van de angst om vermoord te worden."

Bij de misdaadjournalist staat een ingezonden stukje over de dochter van een crimineel. "Beste mensen die allemaal een mening hebben over mijn vader, jullie geven alllemaal wel een mening en beslissen iets over die messteken maar als je deze man kent dan weet je dat ie ook een andere kant heeft als een goede vader. Als ik al deze reacties lees word ik woedend. Hoe kun je nou een mening geven over iets dat je niet eens goed kent (alleen van roddels) maar als je echt in dit leven zit praat je wel anders. Dan ben je blij dat je een dag weer heb mogen beleven. En hoop je dat je de dag erna ook nog beleeft. Vaak lag ik huilend in bed van de angst om vermoord te worden. Als kind is dat echt niet fijn." Tja. Triest als je dit leest, maar ongetwijfeld herkenbaar voor de personen in kwestie, of die zelf in het milieu en de penoze zitten.

Het zal niet het enige kind zijn die er zo over denkt, nog los van het kroost dat blindelings in de voetsporen van hun vader stapt omdat ze niet anders weten en/of willen. Feit is dat nu juist de vaders van deze kinderen wat meer zouden moeten beseffen wat ze hun familieleden aandoen met hun criminele activiteiten en niet zelden in de bajes belanden en de familieleden vaak moeten dealen en wheelen met de situatie. Geen pretje als je weer eens door weer en wind naar zo'n gevangenis moet om je vader of moeder een uurtje te kunnen zien, of ze helemaal niet te zien krijgt omdat men het de kinderen niet vertelt waar vader/moeder werkelijk zit.
Nog maar niet te spreken over de kinderen die de eerste jaren bij moeders in de gevangenis worden opgevoed omdat ze in de gevangenis een kind baren en je 'ooms en tantes' de bewaarders zijn.