Het ware gezicht van de gemeentebobo's

Els Iping, stadsdeelvoorzitter van Amsterdam-Centrum is al jaren op (heksen)jacht met haar beleid op de Wallen en ook met haar terrassenbeleid joeg ze menig horecaondernemer in het harnas. Verre van gelukkig zijn ook de prositituees en de ondernemers die als criminogeen en crimineel worden geduid, maar die laatste groep behoort kennelijk alleen op papier tot dat gilde want het stadsdeel heeft al die termen nog steeds geen vorm en inhoud kunnen geven. Gelukkig stopt de ex-onderwijzeres in 2010 als voorzitter van stadsdeel centrum. Waarom het accent op gelukkig? Ze heeft niet alleen spreekwoordelijk de Wallen en het prostitutiebeleid de nek omgedraaid maar ook in de praktijk ontstond er een heksenjacht op de hoeren en de locale ondernemers. Ramen en deuren dicht van de meiden van plezier, een klopjacht op grootgrondbezitters als bijvoorbeeld een Charles Geerts moest de buitenstaander het idee geven dat de criminaliteit grondig werd aangepakt. Maar in de tussentijd konden vrouwenhandelaars gewoon doorgaan met het uitbuiten van de prostituees, dat vaak gepaard ging met grof geweld. Dat schrijft Crimesite.

Hoe de binnenstad wordt bestuurd en hoe zij met serieuze zaken om gaat maakt Marcel Kaatee duidelijk in zijn artikel Crimineel vastgoed op de Wallen? We leggen m.n. de focus op het gedeelte waarin Kaatee beschrijft hoe hij tijdens zijn 3 minuten door stadsdeelvoorzitter Iping en haar loodsvisjes werd bejegend. Hou een teiltje bij de hand want het is om te huilen hoe hufterig zij zich gedragen.

Toen mijn naam werd afgeroepen begaf ik mij naar het spreekgestoelte. De tijd bedroeg slechts 3 minuten. Stadsdeelvoorzitter Els Iping bleek geen interesse te hebben in ons verhaal. Zuchtend keek ze om zich heen toen ik refereerde aan de gebrekkige wijze waarop ze had gereageerd op onze brief. Direct daarna ging ze luid door mijn toespraak heen praten met haar buurman, een brildragende PvdA-er die de commissievergadering leidde en alleen aandacht had voor de klok. “U heeft nog een halve minuut!”, klonk het middenin mijn betoog. Even daarvoor wapperde de vrouwelijke griffier met de ingebrachte stukken om aandacht te trekken. Was die brief nou officieel ingediend of niet, wilde zij weten. Alsof dat niet even kon wachten.
Nadat de 3 minuten voorbij waren vroeg de PvdA-bril of ik van het bestuur een antwoord verwachtte op de voorgedragen brief die nota bene eindigde met: ‘in afwachting van uw reactie’. “Ja natuurlijk”, riep ik na deze onluisterende ervaring en nam weer plaats op de publieke tribune. Even later werden de raadsleden van de SP en D’66 afgesnauwd door de hooghartige stadsdeelvoorzitter, terwijl de andere PvdA-raadsleden gniffelend toekeken. Zo wordt de Amsterdamse binnenstad dus bestuurd.

Tja, wat moet je daar nu nog op zeggen? Een ding wordt duidelijk, deze mensen worden door ons betaald en bewijzen keer op keer dat zij totaal geen binding meer hebben met hun achterban, of beter gezegd niet opkomen voor de belangen van m.n. (horeca-)ondernemers en niet onbelangrijk, de prostituees waar het allemaal om draait, die zij zeggen te vertegenwoordigen.
Nog maar niet te spreken van de ,,kapitaalsvernietiging’’ door de prostitutieramen te vervangen voor naaidozen met de wervelende titel Red Light Fashion. Waar Marcel Kaatee in hetzelfde artikel ook de nodige opmerkingen over maakt.
Misschien keert het tij als volgend jaar gemeenteraadsverkiezingen worden gehouden en er definitief wordt afgerekend met gemeentebobo’s als Iping, Asscher en niet te vergeten Cohen. Allemaal uit hetzelfde pot nat waar we in Amsterdam al jaren mee te maken hebben, helaas.

Lees ook de Misdaadjournalist: Alberto, ga eens naar de kerkhoertjes in de Bijlmer