Oma levert drugs uit compassie
AMSTERDAM - Een dealer van 73 jaar, dat gebeurt niet vaak. Zeker niet als het gebeurt uit medelijden voor de verslaafden. Maar de handel veroorzaakte overlast, dus werd ‘omaatje’ aangehouden.
Dealen uit ‘goedheid’, uit medelijden met verslaafden. ‘Maar nu moet u toch echt eens stoppen met dat helpen, hoor’, adviseert de politierechter donderdag een 73-jarige vrouw uit Amsterdam-Slotervaart die zich voor de rechtbank moest verantwoorden voor het handelen in cocaïne en heroïne.
Een ‘atypisch geval’ noemt de advocate van de verdachte de strafzaak waarover de politierechter zich gisteren moest buigen. Haar cliënte wordt ervan beschuldigd vorig jaar als dealer te hebben opgetreden van een aantal zwaarverslaafden. Niet uit een oogpunt van geldelijk gewin, maar uit compassie. ‘Oma’ , zoals de verdachte bij de verslaafden te boek staat, wil altijd graag helpen.
En ‘oma', geboren in Nederlands-Indië, moeder van negen kinderen en een groot aantal (achter)kleinkinderen, kan al helemaal geen weerstand bieden aan de hulpvraag van haar eigen zwaarverslaafde 45-jarige zoon. Die zit nu weer vast in de Bijlmergevangenis, maar klopt tussen diverse detenties door altijd weer bij zijn moeder aan: om bij haar in te trekken en om van haar te vragen of ze contact legt met een plaatselijke dealer.
Dat doet de 73-jarige vrouw bij herhaling, want haar zoon de deur weigeren, zoals haar dochters adviseren, kan ze niet over haar hart verkrijgen. Via haar zoon weten zo meerdere verslaafden de weg naar de portiekwoning te vinden. Die kunnen bij oma ‘bolletjes’ kopen (het aanschaffen van de waar schiet ze vaak voor en haar geld ziet ze geregeld niet terug) en krijgen ook nog wat te eten.
Totdat buren klagen over de overlast door de junks en de politie gaat observeren. Eind oktober, bij het verlaten van de woning, wordt een van de verslaafden door de politie aangehouden en hij verklaart dat hij zijn waar bij ‘oma’ heeft gekocht. Onder de ogen van een logerend kleinkind wordt de vrouw geboeid afgevoerd.
Zowel de officier van justitie als de politierechter maakt de verdachte duidelijk dat ze enig begrip kunnen opbrengen voor haar handelen. Maar fout en in strijd met de wet blijft het wel. ‘Het is toch afschuwelijk dat u hier op uw leeftijd zit’, voegt de politierechter de verdachte toe. Die op haar beurt iedere straf van de ‘hoogedelachtbare’ zegt te accepteren.
In woord en mimiek geeft de rechter meerdere malen blijk van compassie. Niettemin veroordeelt hij de vrouw tot drie maanden voorwaardelijke celstraf, conform de eis. ‘Een stok achter de deur’, vindt de rechter, verwijzend naar de ‘echte’ straf: ‘En nu moet u straks uw zoon de deur wijzen. Ik weet, het is moeilijk, maar het moet.’