Het holografisch universum en bovennatuurlijke krachten van de geest

In dit artikel ga ik het holografisch paradigma behandelen. Dit stelt dat het universum in feite een groot hologram is, waarvan de werkelijkheid die wij zien in feite een illusie is gecreëerd door onze geest. Daarnaast ga ik later in op het aspect wat wij met deze kennis kunnen. Het zou impliceren dat we tot dingen toe in staat zijn, die wetenschappelijk gezien niet mogelijk zijn.

Het holografisch universum

In 1982 vond er een opmerkelijke gebeurtenis plaats. Aan de Universiteit van Parijs heeft een onderzoeksteam geleid door natuurkundige Alain Aspect een experiment uitgevoerd wat een van de meest belangrijke experimenten van de twintigste eeuw zou kunnen zijn.

Aspect en zijn team ontdekten dat onder bepaalde omstandigheden subatomaire kernpartikels zoals elektronen, in staat zijn direct en synchroon met elkaar te kunnen communiceren ongeacht de afstand tussen de twee. Het maakt niet uit of ze tien meter of tien miljard kilometer van elkaar verwijderd zijn. Dit fenomeen noemt men kwantumverstrengeling, of quantum entanglement.

Op een of andere manier weet het ene deeltje wat het andere deeltje doet. Het probleem hiermee is, dat het in strijd is met Einsteins wet dat geen enkele communicatiemedium sneller dan de lichtsnelheid kan reizen. Omdat reizen sneller dan het licht samenhangt met het doorbreken van de tijdsbarrière zijn sommige wetenschappers met theorieën gekomen om Aspects ontdekkingen te verklaren. Maar het heeft anderen geïnspireerd met nog radicalere verklaringen te komen.

De natuurkundige David Bohm van de Universiteit van Londen is met een fascinerende theorie naar voren gekomen. Hij zegt dat Aspects ontdekkingen impliceren dat objectieve realiteit niet bestaat. Dat het universum, hoewel het uit vaste dingen, materie, lijkt te bestaat, het eigenlijk in feite een illusie is, een gigantisch en enorm gedetailleerd hologram.

Om te begrijpen waarom Bohm deze verbazingwekkende hypothese stelt, is het nodig eerst iets meer over hologrammen te weten. Een hologram is een driedimensionale afbeelding gemaakt met behulp van een laser.

Om een hologram te maken, wordt het object beschenen door het licht van een laserstraal. Daarna wordt het een tweede laserstraal weerkaatst op het gereflecteerde licht van de eerste straal, en het resulterende interferentiepatroon (het gebied waar de twee laserstralen zich vermengen) worden op film vastgelegd.



Wanneer de film wordt ontwikkeld, lijkt het een betekenisloos wirwar van donkere en lichte lijnen. Maar zo gauw de film beschenen wordt door een andere laserstraal, verschijnt een driedimensionaal beeld van het originele object,

De driedimensionaalheid van zulke beelden is niet het enige verbazingwekkende karakteristiek van hologrammen. Als het hologram van een roos in tweeën wordt gesneden en daarna door een laser beschenen wordt, zal elke helft nog steeds de gehele roos bevatten.

Inderdaad, zelfs als de helften weer gesplit worden zal elk deel op de film nog steeds een kleinere, maar intacte versie van de originele afbeelding bevatten. In tegenstelling tot normale foto’s, bevat elk deel van het hologram alle informatie van het gehele hologram.

De “alles in elk deel” eigenschap van een hologram verschaft ons een geheel nieuw inzicht om organisatie en ordering te begrijpen. In het grootste gedeelte van de geschiedenis heeft de westerse wetenschap gedacht dat de beste manier om een fysiek fenomeen te begrijpen, of het nou een kikker of een atoom is, de materie te ontleden en de afzonderlijke onderdelen te bestuderen.

Een hologram leert ons, dat sommige dingen in het universum niet geschikt zijn voor deze methode. Als we proberen iets dat holografisch geconstrueerd is te ontleden, dan krijgen we niet de onderdelen waar het van gemaakt is, maar bestaat het ontleedde onderdeel precies uit hetzelfde als het origineel, en ziet het er hetzelfde uit, alleen in kleinere vorm.

Dit nieuwe inzicht bracht Bohm tot een nieuwe manier om de ontdekking van Aspect te kunnen begrijpen. Bohm gelooft dat de reden waarom subatomaire deeltjes in staat zijn contact met elkaar te hebben ongeacht de afstand tussen hen, niet is omdat ze een of ander mysterieus signaal heen en weer sturen, maar omdat hun gescheidenheid slechts een illusie is. Hij beargumenteert dat in een bepaalde diepere laag van de werkelijkheid zulke deeltjes geen individuele entiteiten zijn, maar uitbreidingen zijn van een zelfde fundamenteel iets.

Om mensen beter te laten begrijpen wat hij bedoelt, illustreert Bohm het volgende:

Lees hier verder: Xerson.nl