De psychopathische criminele onderneming die Amerika heet.

De meeste Amerikanen weten dat politici nooit hun beloften nakomen. Weinigen weten dat deze politici ook niet over de middelen beschikken om hun beloften na te komen. Zoals nu ook weer blijkt uit alle mooie sprookjes die president Obama over het Deepwater Horizon debacle vertelt.

De president vertelt het volgende:
 

• Hij, Obama, zal een ‘onafhankelijke commissie’ installeren die de ramp ‘zorgvuldig’ gaat bestuderen opdat zoiets nooit meer gebeurt.
  Los van het feit dat zulke commissies altijd flut rapporten en flut aanbevelingen hebben opgeleverd, is het de vraag of zulke ongelukken echt voor altijd voorkomen kunnen worden.



• Hij, Obama, zal ontoereikende wetten aanpassen.
  Maar alleen het Congres past aan, en het Congres is zo flexibel als een looien deur.



• Hij, Obama, zal als de regering niet genoeg daadkracht heeft, dit veranderen.
  Punt is, dat er altijd gelobbyd zal worden door het bedrijfsleven en er zijn altijd mensen die azen op een lucratief baantje bij degenen die ze geacht worden te controleren. Het eventueel verhogen van de maximale aansprakelijkheid van BP van 75 miljoen dollar naar 10 miljard is dan ook een wassen neus.



• Hij, Obama, zal als er wetten zijn overtreden, de verantwoordelijken voor de rechter slepen en BP verantwoordelijk stellen voor deze afschuwelijke ramp.
  BP zal de rekening betalen en de schoonmaak regelen en de slachtoffers compenseren voor hun geleden verliezen.
  Alleen de rechtspraak in Amerika is niet synoniem aan ‘recht’. Alle procedures zullen in hetzelfde slakkentempo gaan als destijds het geval was bij de ramp met Exxon-Mobile in Alaska.

De ramp met de Exxon Valdez vond plaats op 24 maart 1989. De jury kende aanvankelijk 287 miljoen dollar toe voor de direct geleden schade en 5 miljard dollar voor buitengewone schadezaken. Maar na 19 jaar lang heen en weer schrijven werd het bedrag 25 juni 2008, van 5 miljard verlaagd tot 507,5 miljoen. Dat is zo’n een tiende van het oorspronkelijke bedrag, nog even de inflatie niet meegerekend. Tegen die tijd waren ook veel van de mensen die in aanmerking kwamen voor schadevergoeding overleden.

Het establishment noem dat recht? Geloven jullie inwoners van de getroffen kuststaten werkelijk dat de President woord kan houden? Tegen de tijd dat alle procedures zijn afgewikkeld is meneer Obama een alom geëerde stramme grijsaard die geen enkele verantwoordelijkheid meer draagt.

Politici dergelijke positie weten dat ze hun belofte niet waar kunnen maken, dat ze liegen, maar doen het desondanks toch.

De oude Griek Aisopos schreef eens:

“Een leugenaar wordt nooit geloofd, zelfs niet als hij de waarheid spreekt.”

Misschien dat politici daarom dat nooit doen.

De Amerikaanse regering is gegrondvest op wetgeving. Deze wordt ontwikkeld, vorm gegeven en toegepast. Maar de wet is een fictie, een leugen. De wet kan pas toegepast worden als het kwaad al geschied is. Pas dan kun je iemand aanklagen en ook nog alleen als je genoeg geld hebt. Zoals ook in het geval van de slachtoffers van de Exxon-Valdez ramp. Zelfs bij genoegdoening, heb je dan je oorspronkelijke leven terug?

De wet beschermt de mensen niet, en het establishment beschermt zichzelf.

De wet wekt vermoorde mensen niet weer tot leven, geeft door Ponzi bestolenen niet hun geld terug en maakt het drama wat zich in de moerasgebieden van Louisiana afspeelt niet ongedaan.

Let maar eens goed op hoe de eerstvolgende 20 jaar de regering de wet misbruikt om BP, Transocean, en Halliburton te beschermen en de schadeclaims wegzinken in het drijfzand van de Amerikaanse wetgeving.

, haalt FBI onderzoeken aan, die schrijven dat sommige karaktertrekken van seriemoordenaars ook aanwezig zijn bij politici: niet in staat tot enige empathie, berouw of spijt. Leugenachtig narcistisch, egoïstisch en ijdel. Dit zijn de mensen die we ons lot toevertrouwen. Is het gek, dat Amerika thuis en erbuiten faalt?

Sommigen vinden dit een gedurfde bewering. En ik oorspronkelijk ook. Maar voorbeelden zijn makkelijk te vinden. Zo antwoordde John McCain tijdens zijn laatste verkiezingscampagne op een vraag over Iran:

“Bomb, bomb, bomb”.

Geen enkele regering heeft zich ooit druk gemaakt over de tienduizenden doden in Irak en Afghanistan, die niets maar dan ook niets te maken hadden met 9/11. En de door onbemande drones, vermoorde vrouwen en kinderen in Pakistan liet ze koud.

Het enige wat seriemoordenaars van regeringen onderscheid is het feit dat zij de moorden niet zelf plegen. Net zoals in de maffia gebeurt.

De vraag dringt zich op of de Amerikaanse regering soms een criminele onderneming is geworden. Wordt het land geregeerd door psychopaten? Hoe kan de verarming van het volk, de promotie van het militair-industriële complex en schier eindeloze oorlogen, de genocidale afslachtingen daarin, het vernietigen van het milieu, het geen acht slaan op de ineenstortende infrastructuur, de ondersteuning van corrupte en autoritaire regimes (die vaak democratieën genoemd worden) buiten Amerika, uitgelegd worden.

Of erger, waarom worden bedrijven in staat gesteld om van oorlogen te profiteren terwijl het volk wordt opgeroepen om offers te brengen? Waarom heeft de regering hier nooit een stokje voor gestoken, terwijl dit zeer wel mogelijk zou zijn.

Normalitair wordt het beschadigen van mensen als een misdaad beschouwd. Als regeringen, officiële instituten of bedrijven dit doen, is dit in wezen het zelfde. De regering misbruikt de wet om mensen te beschadigen of het establishment ten alle tijden te beschermen tegen de consequenties verbonden aan het beschadigen van mensen.

Zo is nooit iemand van de Massey Energy Company ooit vervolgd voor de ramp in de ‘Upper Big Branch’ kolen mijn. Als bedrijven worden beschuldigd, antwoorden ze vaak dat ze niets illegaals hebben gedaan. Maar legaal is wat anders als goed. Als criminelen aan de macht komen, legaliseren ze criminaliteit.

Tenzij de Amerikaanse regering haar gedrag verandert is deze natie verloren. Niemand in de regering schijnt zich te realiseren dat veinzerij gebrek aan vertrouwen oproept, gebrek aan vertrouwen roept wantrouwen op en wantrouwen mondt uiteindelijk uit in afkeuring.

Is die verkeerde inschatting van het establishment niet een teken van misdadige psychopathologie?