Gelijk het leven is de natuur doel op zich.

Zo langzamerhand ben ik tot de overtuiging gekomen dat de salonfähige opvatting dat de natuur geen bedoelingen heeft indruist tegen het gezonde verstand en daarmee de waarheid geweld aandoet. Niet alleen omdat het begrip bedoeling inherent is aan al wat leeft, maar ook omdat wij - dankzij ons bewustzijn - ons ‘als mens’ heel goed realiseren dat wij in het geheel geen doel- of zinloos radertje zijn, hoe pretentieus dat ook klinkt.

Van pretentie is hier echter geen sprake. Wél van gezond verstand, aangezien bedoeling iets is dat vooraf noch achteraf op het leven (dus ook op dat van ons) is geplakt, maar er zowel van oudsher als van nature inherent aan is.

Vraag is alleen hoe die innige verbondenheid met al wat leeft, in praktijk gebracht dient te worden, ofwel politiek van het juiste beslag moet worden voorzien. 

Gelukkig kan daar geen enkel misverstand meer over bestaan, omdat zo langzamerhand duidelijk wordt dat niets op zichzelf bestaat, maar alles met alles nauw samenhangt. Sterker, op mysterieuze wijze innig met elkaar verbonden is. Die innige verbondenheid nu, leent zich politiek gesproken maar voor één alomvattende (niet aan plaats- en tijdgebonden) politieke vertaling: “Eenheid in Verscheidenheid”.

Om dat ene punt met elkaar te bereiken zal er begrijpelijkerwijs een radicale punt gezet moeten worden achter het hoogmoedige dualistische denken, waaraan ons partijpolitiek stelsel en de daaruit voortvloeiende uitzichtloze maatschappelijke tweedeling (waarvan de VS het ultieme voorbeeld zijn) zijn bestaan te danken heeft. Voor de erkenning van dat onzichtbare evolutionaire omslagpunt, waar wij in feite geen enkele invloed op hebben, zullen onze vroede Haagse vaderen er alleen oog voor moeten krijgen dat ‘Denken’ (met een hoofdletter) zowel een magische als een aardse kant heeft, ofwel gekenmerkt wordt door zowel linkse als rechtse trekken. 

Kanten en trekken die wel te onderscheiden maar niet te scheiden zijn. met alle verstrekkende en diepingrijpende politieke consequenties van dien. Zowel wat het (eenheids-)bestel betreft als het daarvan afgeleide (eenheids-)beleid.

Kortom, hoog tijd dat onze wereldlijke en geestelijke leiders bij zinnen komen. Hun fictieve strijdbijlen begraven en de koppen bij elkaar steken ter realisering van het ultieme doel: “De realisering van een (wereld-)beleid dat draait om het behoud van de leefbaarheid van onze planeet”. Niet alleen in ons eigen belang, maar bovenal in dat van onze eerste zorg, ons nageslacht en in het verlengde daarvan: ”Al Wat Leeft”. Simpelweg: “De taak van onze tijd!”.

Wouter ter Heide.