De Leugen van de Staatsschuld

Zo nu en dan duikt er een meevaller op in de staatsbegroting. Soms gaat het om meerdere miljarden euro's. Snel daarna ontstaan overal ideeën en plannen om dat geld te gebruiken voor allerlei maatschappelijke doeleinden. De een wil het gebruiken voor de broodnodige verbeteringen in de zorg en de ander voor het onderwijs.

Alle mooie plannen en goede doelen worden echter vaak met een simpele en nuchtere opmerking van onze minister van financiën van tafel geveegd. Het geld zal worden besteed voor vermindering van de staatsschuld. Einde oefening, einde mooie en noodzakelijke maatschappelijke verbeteringen. Iedereen doet er gelaten het zwijgen toe. Tja, de staatsschuld, daar kunnen we niet tegenop.

Beste Nederlanders, als die staatsschuld zelfs belangrijker is dan de kwaliteit van leven in onze samenleving, moeten we daar dan niet wat meer over weten? Waar komt die schuld vandaan? Aan wie hebben wij die schuld? En dan wordt het stil. We weten eigenlijk erg weinig van de staatsschuld, behalve dat deze schijnt te bestaan en dat alles er aan dient te worden opgeofferd.

Vraag uzelf eens af: aan wie heeft Nederland een staatsschuld? Aan Zimbabwe? Aan de Verenigde Staten? Nee, die hebben zelf een nog grotere schuld. Aan een paar rijke Nederlanders die wat obligaties hebben gekocht? Nee, daar is de schuld veel en veel te groot voor.

Vraag het uw buren, vraag het afgestudeerde economen. Aan wie heeft Nederland een staatsschuld? Het antwoord blijft vaak uit. Er wordt wat gemompeld over de internationale kapitaalmarkt en vrij snel zegt men: ik weet niet, het is heel ingewikkeld maar het zal allemaal wel kloppen.

Ik durf het haast niet zeggen maar: de staatsschuld is een leugen! Een ongelooflijk slimme en criminele manier om elke vorm van opbouw in onze samenleving stelselmatig de nek om te draaien. De staatsschuld is niet echt, deze is kunstmatig gecreëerd. Leuker kan ik het niet maken, wel eerlijker.

In elke samenleving zou elke generatie het beter moeten kunnen hebben dan de voorgaande. We bouwen immers duurzame gebouwen en de ontwikkeling van kennis en kunst hoeft niet elke generatie opnieuw te beginnen. Onze kinderen mogen verder bouwen op de resultaten van onze inspanningen. Ik zeg het graag nog een keer: elke generatie kan het beter hebben dan de voorgaande.

Een voorwaarde hierbij is dat de leiders van de samenleving deze groei ondersteunen. En daar gaat het helaas mis. Leiders die niet willen dat er iets opgebouwd wordt, hebben een beproefd instrument om dit te bewerkstelligen: oorlog. En een ander instrument is: monetaire politiek.

De eerste kost ongelooflijk veel geld, gezondheid, levens, gebouwen etc. Je hebt als samenleving vele jaren nodig om e.e.a. weer op te bouwen. De ander is het creëren van een financieel systeem waarbij er altijd een schuld wordt gecreëerd.

De bevolking begint zelden tot nooit een oorlog, dat doen de leiders. De bevolking creëert nooit een staatsschuld, dat doen de leiders.

De staatsschuld is het resultaat van een crimineel financieel beleid dat de bevolking leegzuigt zonder dat zij dit in de gaten heeft. Het is immers zo ingewikkeld en we hebben zulke knappe ministers dat het allemaal wel goed zal worden geregeld. Helaas, we worden vreselijk belazerd. De schuld is verzonnen en zodanig in scene gezet dat we hier in zijn gaan geloven.

Ik vraag u, ga zelf op onderzoek uit. Vraag het uw baas, vraag het uw politieke leiders, vraag het iedereen die meent bestuurlijke verantwoordelijkheid te mogen hebben: aan wie hebben wij een staatsschuld en waarom? Luister naar hun redeneringen, voel of het klopt. Trek uw eigen conclusies en eis uw recht op om de samenleving weer op te kunnen bouwen.

Sen Huwa