Van zwaarden naar ploegscharen.
De tijd van Goede Vrijdag en Pasen is van oudsher een tijd van bezinning op het geloof. Wat de betekenis daarvan voor de samenleving betreft, stuitte ik deze week op een column van columnist Theodor Holman in het Parool van 14 maart, met de prikkelende titel: “God, U lijkt op de Partij van de Arbeid; niemand gelooft er meer in”.
Een alleszins lezenswaardige column, die Holman besluit met zijn visie op God: “U bent niet dood, maar eeuwig stervende”. Een visie die perspectief biedt, want als God eeuwig stervende is, dan geldt dat voor ons allemaal. Met andere woorden, sterven is ons lot en daar kan niemand aan ontkomen. In feite houdt dit in dat wij – als mensheid – vanaf het begin/onze geboorte en bloc gevangen zitten in een tijdloos hospice. Om het in die naargeestige omgeving te kunnen uithouden zullen wij er – 'in gezamenlijkheid' – het beste van moeten maken, dus vruchtbaar moeten samenwerken. Zowel in ons eigenbelang als in dat van onze eerste zorg: “Ons nageslacht”.
Daarvoor zal wel allereerst rigoureus gebroken moeten worden met de zinloze strijd om de macht in ons sterfhuis, vertegenwoordigt door het gangbare partijpolitieke (wie regeert dicteert) en financieel-economische (wie betaalt bepaalt) gedachtegoed. De doorbraak die de weg baant voor het omsmeden van onze zwaarden tot ploegscharen, waar anno 2016 het VN-ideaal model voor staat.
Dat broodnodige omsmeden vraagt van de leiding van onze hospice wel 'de wil' om over de eigen – door macht, geld, vrouwen, media aandacht en aanzien bepaalde – schaduw heen te springen. Uitgaande van de tegeltjeswijsheid 'waar een wil is is een weg', moet dat springen van de grond kunnen komen. Vandaar dat ik de toekomst met vertrouwen tegemoet zie, met dank aan Theodor Holman.