Reanimeer-mij-niet.

 In het NOS-journaal van 11 augustus liet directeur Petra de Jong van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE) weten dat inmiddels ruim twintigduizend Nederlanders een 'Reanimeer-mij-niet'-penning dragen. Een ingrijpende wens, zowel voor de persoon in kwestie als voor zijn/haar naasten, die hulpverleners dienen te eerbiedigen.

Als reactie daarop liet arts en jurist Diederik de Rooij in het NRC Handelsblad van 21 augustus weten die persoonlijke wens mogelijk te negeren, omdat het in veel gevallen twijfelachtig is of iemand wel een goede afweging heeft gemaakt. Datzelfde geldt natuurlijk ook voor de hulpverlener. Mocht door diens afweging iemand gereanimeerd worden, zonder dat het leven gered maar enkel op tragische wijze gerekt wordt, dan wordt de gereanimeerde in feite (mogelijk levenslang) gestraft door de hulpverlener.

Deze kan daarvoor echter niet strafrechtelijk vervolgd worden, omdat het negeren van de 'Reanimeer-mij-niet'-wens niet als een strafbaar feit maar als levensreddende handeling (die jammer genoeg verkeerd is uitgepakt) beoordeeld zal worden. Een gang van zaken die als arts noch als jurist te verdedigen is, omdat de zin van het leven nooit in medische en juridische termen te vatten is. Díe zin en de praktische vertaling daarvan bepaalt een ieder nu eenmaal altijd zelf. Een geboorterecht dat in een democratische rechtsstaat geen hulpverlenende buitenstaander zich mag toe-eigenen, hoe hoog geschoold hij/zij ook moge zijn en hoogstaand zijn/haar levensovertuiging ook moge wezen.