Hoe paradoxaal het ook klinkt, maar uit zowel theologisch als ideologisch oogpunt bezien hebben we de tijdgeest, opgevat in paulinische zin ‘als gezindheid’, niet tegen maar juist mee. Daarbij doel ik op de gezindheid betreffende de alom onderschreven en daardoor boven de partijen staande mensenrechten. Deze wereldwijde gezindheid is kenmerkend voor de geest van onze tijd, waarvan de concretisering simpelweg neerkomt op de creatie van de mondiale rechtsstaat onder de vlag van de Verenigde Naties. Een maatschappelijk eenwordingsproces dat enkel te vertragen maar niet tegen t

  Op een symposium ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van de studievereniging JFAS (‘Juridische Faculteit der Amsterdamse Studenten’), hield op 18 april jongstleden de president van het gerechtshof Amsterdam, mr. L. Verhey, een lezing met als titel ‘De dwalende rechter’. (http://www.rechtspraak.nl/Organisatie/Gerechtshoven/Amsterdam/Nieuws/Documents/Rechterlijke%20dwalingen%20Leendert%20Verheij.pdf) Als voorbeelden van rechterlijke dwalingen wees hij daarin wel op de zaak-Lucia de Berk en de zaak-Ina Post, maar niet op de zaak-Geert Wilders, het strafpr

  Mijn zijn tweet-reactie “Linksigen als Cohen en Dibi proberen nu ook een politiek slaatje te slaan uit massamoord Oslo. Ranzig. PVV blijft zichzelf, inhoudelijk en ook vwb toon”, trekt Wilders als vanouds van leer. Een wijze van reageren waarmee Wilders geen recht doet aan Cohen en Dibi. Bovendien suggereert hij daarmee dat er een hemelsbreed verschil bestaat tussen Anders Behring Breivik en hem. Ten onrechte, omdat door hun optreden zowel Breivik als Wilders bewijzen bevangen te zijn door angst. Angst dat moslims het in Europa voor het zeggen zullen krijgen, angst voor de

  Dwangverpleging vooraf.   Tegen de paranoïde angst dat moslims het in Europa voor het zeggen krijgen zal preventief opgetreden moeten worden, om te voorkomen dat die angst escaleert en in daden wordt omgezet, zoals in Noorwegen is gebeurd. Tot die broodnodige preventie zijn wij helaas niet in staat, omdat de wettelijke mogelijkheid daartoe ontbreekt. Paranoia bestrijden met dwangverpleging ‘vooraf’ kan immers niet volgens de wet! Om in die wettelijke leemte in onze rechtsstaat te voorzien, ligt hier voor onze volksvertegenwoordiging (als wetgevende macht) een ui

  Op een bijeenkomst in Tilburg over het bepalen van de CDA-koers, wierp Jacobine Geel de vraag op ‘wat nou ten diepste het CDA is’. Het antwoord daarop ligt besloten in de CDA-uitgangspunten, ‘solidariteit, rentmeesterschap, gespreide verantwoordelijkheid en publieke gerechtigheid’, voor de ‘hertaling’ waarvan het CDA de theologe heeft ingehuurd. Wat dat hertalen betreft prikkelde zij haar Tilburgse gehoor met de stelling: “Dat verkoopt toch niet: gespreide verantwoordelijkheid”. De vraag is waarom niet? Het antwoord daarop is simpel. Gesp

  Hoewel ik alle begrip heb voor de kritiek dat het proces Wilders nooit gevoerd had mogen worden, ben ik er toch van overtuigd dat het zinvol is geweest. Alleen is die zin er in het proces niet uitgekomen. Logisch, omdat daarvoor de aanklacht niet in een afgebakend juridisch (straf)kader geplaatst had moeten worden, maar in een wijds alomvattend bijdetijds mensenrechtenperspectief. De aanklacht ontstijgt namelijk het terrein van plaats- en tijdgebonden strafbare feiten, omdat hij meer is dan een reactie op haat zaaien en groepsbelediging. Het meer dat bepaald wordt door de ongrijpbare g

  Met de instelling van een strategisch beraad loopt het CDA achter de feiten aan. Onze geseculariseerde tijd vraagt namelijk niet om een CDA die als een feniks uit zijn as herrijst, maar om een beweging van betrokken (wereld-)burgers die zich en masse - los van ras, geslacht, maatschappelijke positie, levensbeschouwelijke gezindte en/of politieke gezindheid - sterk maakt voor de mensenrechten. Zo langzamerhand is de tijd daar namelijk volledig van doortrokken geraakt, waardoor ze onze tijdgeest bepalen. De vraag die daaruit opborrelt is hoe daaraan richting gegeven dient te worden. Het

  Tekenen van de tijd.   Voor het antwoord op de vraag ‘wat geloven vandaag de dag inhoudt’, zullen we niet bij de kerk, de synagoge of de moskee ons oor te luisteren moeten leggen, maar er oog voor moeten krijgen dat de tijd rijp is voor het verwerkelijken van de (wereld-)vrede, waar het in het geloof om draait. Met de dag wordt het namelijk duidelijker dat de maatschappelijke vertaling van de immer beoogde vrede neerkomt op de verwerkelijking van de alom onderschreven Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Als blijk van het verstaan van de tekenen van de t

  Al het idealisme dat de Duitse journalist Peter Seewald ooit in het communisme zocht, heeft hij nu in het katholicisme gevonden, getuige zijn boek ‘Licht van de Wereld’. Een bundeling van interviews met paus Benedictus XVI over de paus, de kerk en de tekenen van de tijd. Wat het verstaan daarvan betreft slaat hij de plank mis, omdat niet de kerk of de paus het predikaat ‘Licht van de Wereld’ toekomt, maar de Universele Verklaring van de Rechten de Mens (UV). Het enige document dat wereldwijd wordt onderschreven en ons - als mensheid - verbindt, met alle politiek

  Organische Wereldorde.    Als antwoord op de vraag “Hoe nu verder met Libië?”, moeten we volgens de Franse minister van Buitenlandse Zaken Alain Juppé “nadenken over het organiseren van vrede”. In feite roept hij daarmee op tot een mondiaal vredesberaad, omdat vrede ons allen aangaat. Voor het slagen van het beraad zullen wij er oog voor moeten krijgen dat wereldvrede een universele levensopvatting vereist, die los staat van plaats- en tijdgebonden religieuze en ideologische opvattingen. Daarvoor leent zich de gedachte van onze aarde als