Angst en ontwaken

Vrij zijn van Angst... Is dat niet iets waar wij allemaal naar streven? Angsten zijn uiteraard levenslessen, maar toch is het een heuse verademing wanneer we niet meer bang zijn van het 'donker', want bang zijn van het donker, brengt ook ergens met zich mee dat we bang zijn van het Licht... Niettemin heb ik een angst van mezelf doorstaan, en samen met mijn geestelijke Lichtfamilie heb ik het kunnen verwerken en loslaten. Zij hebben me prachtige inzichten verschaft en op die manier kon ik er voor mezelf een antwoord op vinden. Dit wil ik graag aan jullie vertellen.

Ik omschreef mijn angst als volgt:

Ontwakend ga ik door het leven. Elke dag wordt de sluier stukje bij beetje opgelicht. Al mijn hele leven lang besef ik dat het onmogelijk is dat het bestaan van mijn ziel ophoudt zodra er zes houten planken rondom mijn aardse lichaam heen worden genageld. Dit besef, dit Weten, is één van mijn vroegste herinneringen uit mijn kindertijd. In dit leven op Aarde, besef ik dat ik hier gemiddeld 75 jaar zal rondwandelen, om te leren, om ervaringen op te doen, om te Ontwaken, om goed en wel te beseffen hoe prachtig Liefde is.

Ik weet eveneens dat ik al van ver terug in de 'tijd' kom, dat er al een eeuwigheid aan dit leven voorafgaat. En dat ik dit allemaal al altijd samen met jullie gedeeld heb. Ik weet niet wat er na deze 75 aardjaren gebeurt (ik weet alleen dat ik dan weer ruimte op Aarde creëer voor andere levenslustige zielen die staan te popelen om op Aarde neer te dalen om hun lesjes te leren - het is immers een Spel waarin we elkaar aflossen), maar wat er ons te wachten staat maakt ook niet uit, want alles is Goed, en dankzij de Eenheid is alles met elkaar verbonden. We gaan dus met z'n allen, samen in Eenheid, de mysterieuze toekomst tegemoet. Prachtig, toch? Tot hiertoe gaat alles goed en voel ik me verheugd. Maar dan komt mijn diepe Angst naar de oppervlakte. Wat als ik nà dit leven, mij dít leven niet meer herinner? Wat als Ik 'Ik' niet meer ben die ik nu ben en ontwikkel? Wat als dit leven volgende keer slechts een vage herinnering blijft zoals wij nu vage herinneringen hebben aan Thuis?
Ik Wil mij àlles herinneren, ik wil mij dít leven tot in de puntjes herinneren, ik wil mijn weg en mijn ontwikkeling, mijn evolutie en gewaarwordingen in dit leven niet verliezen...
Wie ben ik als de sluier wegvalt? Ben ik nog altijd Margé, met mijn karakter, mijn (on)logica, mijn visies, mijn gevoelens, mijn zieleroerselen en gedachten? Of ben ik één of ander 'naamloos wezen' omdat alles Eén is?

Ik heb ontdekt dat we géén naamloze wezens zijn. Dat we ook in de onstoffelijke wereld een eigen identiteit hebben. Toen mij dat werd uitgelegd en getoond, kwam er een diepe innerlijke rust over mij heen. Te weten waar ik in diepste zielewezen vandaan kom, maakt dat ik deze angst heb kunnen overwinnen en in innerlijke rust en vrede mijn aardse weg kan afmaken.

Deze Angst is nogal universeel en herkenbaar voor velen onder ons, maar ergens is het ook wel identiek aan waar we nu mee bezig zijn. We zijn vandaag de dag op onze spirituele weg ook aan het beseffen dat we een hele tijd slapend door het leven hebben gewandeld, en zodra het Ontwaken begint, willen we zoveel mogelijk van de kennis die reeds in ons (onze ziel) zit, terug opwakkeren en herinneren.

Waarom gaan we anders nu ook zo naarstig op zoek naar mensen die ons iets kunnen vertellen over ons vorige leven? Omdat zij voor ons een geheugensteuntje kunnen zijn aangezien het heel moeilijk is om op je eentje de sluier terug op te lichten en te zien waar het weer allemaal om draait en welke weg je reeds hebt afgelegd aan de andere kant van de sluier om hier te geraken. We gaan nu eenmaal een verbinding aan met de Aarde om ons te wikkelen in de sluier, waarna we weer de drang krijgen om deze te ontwikkelen, vandaar dat onze ervaringen in dit leven een dankbare ontwikkeling zijn voor onze Ziel. Het feit dat we niet weten wat we voor dit leven wisten, maakt dat we meer en meer gaan vertrouwen op ons innerlijk weten, ons intuïtief weten, want daar zitten tenslotte de antwoorden die we al eeuwig met ons meedragen in een schatkistje waarvan die sleutel aan de andere kant van de sluier ligt. Een lichamelijk geheugen is redelijk beperkt, maar in het zielengeheugen liggen alle belangrijke herinneringen. Enkel met je zielehart kan je de sleutel vinden en omdraaien, om dan te ontdekken wat de Liefde voor jou weer in petto heeft en heeft gehad.

Het is niet meer dan menselijk dat dit soort Angst opduikt, anders zouden we ook niet in het menselijke lichaam hoeven te vertoeven, als het niet nodig zou zijn om alle menselijke behoeften, gevoelens en verlangens te koesteren. We kozen vóór ons vertrek naar de Aarde om het Spel van het Herinneren te spelen, en bijgevolg kozen we ervoor om te vergeten. Wanneer je dan het Spel speelt, dringt het ineens tot je door: Hoe meer ik weet, hoe meer ik besef dat ik niet weet. En dan slaat de angst toe. Het interessante eraan is, dat de dingen die je eventueel angstig kúnnen maken, dat die je juist angst geven doordat je ze onderdrukt. Dus je onderdrukt ze omdat je onderbewustzijn wéét dat ze je angstig zullen maken, maar net door 'de strijd ermee aan te gaan', kan je je angst ontbinden.

Als we ons alles zouden herinneren uit ons zielenverleden, zou het een informatie- en Lichtbom zijn die we als mens niet aankunnen. Onze ziel beschermt ons eigenlijk op die manier, het is een ingebouwde veiligheidsmarge, zodat we rustig het aardse leven kunnen ontdekken om dan terug te keren naar het verblindende, schitterende Licht. Ook voor de mensen rondom ons zou onze schittering te intens zijn als we ons àlles zouden herinneren. Desalniettemin trachten we dagelijks het Licht in onszelf te zien en te gebruiken, want op die manier worden we allen lichtere wezens en kunnen we er naar groeien dat we er niet meer door verblind geraken om Licht in anderen te zien, waardoor we dan samen in Licht en Liefde kunnen leven. Liefde is de bron alsook het eindstation, Liefde Is Het ! En als je dan eenmaal beseft dat dit eindstation eigenlijk toch al een vaststaande, uiteindelijke uitkomst is, waarom zouden we dan nog angstig zijn? Het màg natuurlijk, want dat is iets waar je zelf voor kiest en waar je zelf door Wil gaan, maar houd dan steeds in je achterhoofd dat Liefde je door alles heen helpt.

Wordt het niet stilaan tijd dat we onze ogen openen in plaats van te blijven sluimeren? Dan is het nodig om te ontwaken.