Alles staat en valt met vertrouwen.

 Afgelopen zaterdag benutten Diederik Samson, Sybrand van Haersma Buma, Emile Roemer, Jolanda Sap en Arie Slob hun congres om hun rivalen zwart te maken, met alle moedeloos makende consequenties van dien. Zo langzamerhand wordt immers duidelijk dat de grote problemen van onze tijd (klimaat, armoede, grondstoffen, verwoestijning, overbevissing e.d.) een gezamenlijke aanpak vereisen die het op wantrouwen gestoelde partijpolitieke denken overstijgt!

Die gezamenlijke vertrouwensaanpak zal nooit van de grond komen zolang onze lijsttrekkers elkaar blijven bekritiseren, maar ons partijpolitieke bestel (bij de gratie waarvan zij hun positie te danken hebben) ongemoeid laten. Daardoor zal geïnstitutionaliseerd wantrouwen de perspectiefloze koers van het beleid blijven bepalen. Aan de broodnodige doorbreking daarvan zal stemmen op de 12e september geen enkele bijdrage leveren. Integendeel!

Daarvoor zal onze parlementaire democratie omgebouwd moeten worden tot een consensusdemocratie. Daarmee bedoel ik geen éénpartijstaat maar een géénpartijstaat. Een samenleving waarin geen (elkaar de tent uitvechtende) partijpolitici de koers van het beleid bepalen, maar een alomvattend - boven de partijen staand - leidend beginsel. Daarvoor leent zich de gedachte van onze aarde als een levend organisme waar de mens niet boven staat, als ware hij de schepper ervan, maar een integrerend deeltje van is. Dit impliceert dat wij, als mensheid, met elkaar verantwoordelijk zijn voor de instandhouding van die levende totaliteit en daarmee voor de aanpak van de problemen die haar voortbestaan bedreigen. Dat gegeven kan enkel waargemaakt worden op basis van onderling vertrouwen, waar de op eenheid gestoelde consensusdemocratie de politieke vertaling van is.