Hoe lang accepteren we nog dat de angst regeert?

Als treinen worden stilgezet omdat 'twee mannen in djellaba's' zich volgens passagiers 'verdacht' zouden hebben gedragen (zoals dinsdagavond gebeurde bij Amsterdam), dan is er is iets heel erg mis in het land waar dit gebeurt. Als je overal op straat zomaar door de politie gefouilleerd kunt worden omdat je je in de ogen van de agenten 'verdacht' gedraagt of er 'vreemd' uitziet, dan wordt het de hoogste tijd om je zeer grote zorgen te maken. Niet over de zogenaamde 'dreiging van terrorisme', maar over de angstpsychose waarin we als samenleving terecht zijn gekomen.

Als je, zoals wij in september in Amerika met eigen ogen zagen, in de metro in Washington grote affiches ziet hangen waarop de reizigers wordt gevraagd om op hun hoede te zijn voor 'verdachte mensen', 'ongewone activiteiten' of mensen met 'ongepaste kleding', dan wordt het de hoogste tijd om jezelf in alle eerlijkheid vragen te gaan stellen. Want in een land dat in de ban is van een angstpsychose kun je niet meer vrij ademen.
De affiches in de metro in Washington vragen iedereen om medepassagiers in de gaten te houden die 'zich zenuwachtig gedragen' of die 'staan te zweten'. Als je in de metro op een hete dag zelfs niet meer mag zweten, of nerveus mag zijn, dan moet je je serieus gaan afvragen: Wat is er met ons gebeurd, dat we zozeer in de ban zijn geraakt van angst?

Maar we hoeven dit niet te laten gebeuren. We kunnen, als we daar de moed voor hebben, tegen onszelf en tegen alle mensen om ons heen zeggen: 'Ik laat me niet langer intimideren door angst'.

"The only thing we have to fear is fear itself",

zei de Amerikaanse president Franklin Delano Roosevelt. Laten we daar een voorbeeld aan nemen!