Een gevaarlijke aberratie?

De kredietcrisis heeft de voorspelling over het einde van het kapitalisme weer eens op de (wereld-)agenda gezet. Door de financiële wereld wordt deze veelal afgedaan als een aberratie, een ernstige psychische afwijking. Een diskwalificatie die er van uitgaat dat in ons denken economie en democratie onlosmakelijk aan elkaar gekoppeld zijn, dus als een soort natuurlijke twee-eenheid fungeren. De vraag is of dat wel zo is. Kan het niet zo zijn dat hier sprake is van een gekunstelde in plaats van een natuurlijke verstrengeling in ons denken? En mocht dát zo zijn, zou het dan ook niet zo kunnen zijn dat het juist die gekunsteld- of onnatuurlijkheid is, die (sinds mensenheugenis) het slechtste in de mens naar boven brengt en debet is aan de vermaledijde tweedeling, waaronder de (wereld-)samenleving (sinds mensenheugenis) gebukt gaat?

Kortom, om de mondiale kredietcrisis te bezweren, wordt het tijd voor een publieke discussie over de vraag of de cerebrale koppeling ‘democratie en economie’, een gekunstelde of een natuurlijke is. Democratisch gesproken zal het publieke antwoord op deze (kern-)vraag, die ons allen(!) aangaat, begrijpelijkerwijs richtinggevend zijn voor de aanpak van de ‘Moeder aller Crises’. Voor de realisatie van één en ander ligt hier voor de publieke omroep een uitgelezen taak weggelegd.

Bron: NRC Handelsblad 14 oktober