Les in optimisme

De Melcombe-school zou eigenlijk een mislukte school moeten zijn. De meeste kinderen op deze basisschool in Zuidwest-Londen komen uit arme immigrantengezinnen. Voor 58 procent van de leerlingen is Engels niet de moedertaal. Maar anders dan bij veel andere scholen in het centrum van Londen, komen de resultaten overeen met het nationale gemiddelde. Janet Moffat, het schoolhoofd, heeft in de loop der jaren gemerkt dat chronische zelfonderschatting een belangrijke oorzaak van onderpresteren is. 'Veel van onze kinderen krijgen thuis niet de aanmoediging die ze nodig hebben', legt ze uit. 'En als je weinig verwacht, krijg je slechte resultaten.' 

De leerkrachten geven de leerlingen meer zelfvertrouwen door altijd tips en complimenten uit te delen, of het nu in de klas, op de gang of op de speelplaats is. Leerlingen worden ook gestimuleerd om negatief taalgebruik achterwege te laten. 'De kinderen hier zeggen niet 'dat kan ik niet',' vertelt Moffat, 'maar 'met een beetje hulp kan ik het wel'.' 

Als je door de gangen van de school loopt, voel je die positieve sfeer gewoon. De muren zijn behangen met kleurrijke posters die je uitdagend toespreken: ‘Mentaliteit is besmettelijk. Is jouw mentaliteit aanstekelijk genoeg?' Intussen bereidt Moffat haar leerlingen voor op het leven in een intens multiculturele samenleving. De klassen van Melcombe zijn met hun twintig etnische groepen – van Polen en Iraki's tot Mongolen – een soort Verenigde Naties in het klein, waarin culturele verschillen (en overeenkomsten) kunnen worden besproken en uitgeleefd. Moffat: 'Wanneer de kinderen op school komen, betreden ze een gemeenschap waar ze elkaar respecteren.' 

Theunis Bates

Melcombe School positive principles