Niet partijpolitiek maar beweging heeft laatste woord.

Hoewel ik geen fan ben van Geert Wilders en Rita Verdonk, ben ik wel gecharmeerd van hun opvatting geen partij maar een politieke beweging te zijn. Sterker, volgens mij zal het nog steeds voortschrijdende democratiseringsproces, op een goede dag uitmonden in een alomvattende beweging. En wel dankzij het groeiende inzicht dat de mondiale problemen waarvoor wij – als mensheid – staan, niet van partijpolitieke aard zijn en dus nooit via het veelpartijenstelsel (ondanks het democratische aureool dat er over hangt) geklaard kunnen worden. Door dit groeiende inzicht zal ons geloof in de parlementaire democratie op zeker moment automatisch in rook opgaan. Niet door een spectaculaire ontploffing, maar op dezelfde wijze waarop het geloof van een kind in Sinterklaas ophoudt te bestaan.
Het is deze ‘verlichte’ politieke geloofsafval, die de weg vrijmaakt voor de creatie van een organisch democratisch bestel, waarvoor de wijze waarop ons eigen lichaam functioneert als voorbeeld te gebruiken is. De democratie in optima forma die zowel links als rechts is en daardoor niet gevangen zit in dichtgetimmerde onbeweeglijke regeerakkoorden van rechtse of linkse signatuur, maar op elk moment van de dag flexibel inspeelt op wisselende linkse en rechtse behoeftes. Daarbij staat het belang van het algemeen: de gezondheid van het gehele lichaam, ofwel de samenleving in haar totaliteit voorop. Kortom, aangezien de samenleving - gelijk ons lichaam - één en al beweging is dient zij op een dito wijze bestuurd te worden. Redelijkerwijs gesproken zal dan ook de bewegingsgedachte ooit het gelijk aan haar kant krijgen, ten koste van het partijpolitieke gedachtegoed.