Als ik tijd had...

"Goedemiddag, zei de kleine prins.
Goedendag, zei de koopman.
Hij verkocht uitstekende dorstlessende pillen.
Men slikt eens in de week een pil en voelt nooit meer behoefte aan drinken.
-Waarom verkoop je die? vroeg het prinsje.
Het is een grote tijdsbesparing, zei de koopman. De geleerden hebben het uitgerekend. Je spaart drieënvijftig minuten in de week.
-En wat doe je dan met die drieënvijftig minuten?
Daar doe je mee wat je wilt...
'Als ik drieënvijftig minuten over had', dacht het prinsje bij zichzelf, 'dan liep ik heel rustig naar een bron...'

(De kleine prins)

Wederom een citaat uit een roman van Saint-Exupéry en alweer het thema van de ''Tijd'', of beter gezegd het gebrek eraan. Dat komt omdat ik me niet kan ontrekken aan het gevoel dat de tijd steeds sneller gaat en tegelijk komt het besef van hoe belangrijk is om je niet door de tijd of gebrek aan tijd te laten opjagen en om in het hier en nu te leven, carpe diem leven dus en je eigen doelen bepalen en niet worden geleefd. Maar carpe diem is ook: carpe diem quam minimum credula postero en dat betekend behalve pluk de dag ook; maak zo min mogelijk staat op de volgende (ook in de zin van: stel nooit uit tot morgen wat ge heden doen kunt).

Maar al te vaak ben ik geconfroonteerd met de negatieve gevolgen van dingen uitstellen. Bijvoorbeeld bij het schrijven van artikeltjes of brieven. Het begint altijd dat ik de ingeving heb en de dus behoefte om mijn gedachten, gevoelens, impressie te verwoorden. Dat lukt me meestaal aardig als ik daar de tijd en aandacht voor neem en in alle rust ga zitten. Heel wat anders is als ik voor de overmacht van de vele afspraken en plichten moest hij zwichten en uitstellen.

Ik kan wel de draad van het verhaal weer oppakken maar de spontaniteit, de onmiddelijkheid van dat ene moment is het volgende moment weer verdampt. Wat erover blijft zijn versteende vormen, de jeu is eraf.