Naar vrede in het Midden-Oosten.

 Aangezien het duidelijk is dat het Midden-Oosten conflict schreeuwt om een oplossing waarin alle partijen zich kunnen vinden, is het de vraag wat wij ons bij zo'n alomvattende oplossing moeten voorstellen.

Machtsstreven, irrationeel.

Als antwoord daarop voldoet de door de VN gelanceerde twee-statenoplossing, VN-resolutie 242, niet, hoe goed bedoeld ook. Wel beschouwd is het Midden-Oosten conflict namelijk geen tweestaten- maar een mondiaal probleem, dat een ieder aangaat, of je dat nu wilt of niet. In feite houdt het daardoor de hele wereld in de tang.

Dit houdt in dat het Midden-Oosten conflict als mondiaal probleem mondiaal aangepakt dient te worden. De moeilijkheid is alleen dat die eensgezinde mondiale aanpak politiek gesproken niet bestaat, omdat die het politieke overstijgt. De politiek dankt zijn bestaan nu eenmaal aan het streven naar macht, waar het voeren van oorlog van oudsher zijn oorsprong in vindt.

De oplossing van het Midden-Oosten conflict is zodoende gelegen in het doorbreken van dat eeuwige machtsstreven. En dat is mogelijk door het besef dat niet alleen het politieke machtsstreven, maar bovenal het daaraan ten grondslag liggende partijpolitieke bestel, als irrationeel moet worden gekwalificeerd. Onredelijk, omdat de machtsstrijd er sinds mensenheugenis aan voorbijgaat dat leven (zowel het menselijke, het dierlijke als het plantaardige) per definitie altijd samen-leven is, gelijk werken (zowel in de wereld van de mens, als in die van dier en plant) per definitie altijd samen-werken is.

Machteloosheid.

Van dat universele gegeven geeft het bewind van Netanyahu noch dat van Hamas en Fatah enig blijk. Integendeel!

Helaas is dat manco niet alleen kenmerkend voor het het Midden-Oosten beleid, maar anno 2014 gaat dat op voor elk beleid, waar ook ter wereld. De VN incluis. Onze machteloosheid om de boven de partij- en landsgrenzen uitstijgende wereldproblemen adequaat (met vereende krachten) aan te pakken is daardoor alleszins begrijpelijk en kan zodoende geen enkele verwondering wekken. Verwonderlijk is wel dat het bevoegd gezag, ondanks zijn gedegen academische of universitaire scholing, uit dat 'alleszins begrijpelijke' geen lering weet te trekken. Een ergerlijke fundamentele tekortkoming van onze prominenten, waar het algemeen belang - de leefbaarheid van onze planeet – met de dag meer onder gebukt gaat.

Onomkeerbaar tranformatieproces.

Gelukkig zal dit onacceptabele afbraakproces niet eeuwig kunnen doorgaan, ervan uitgaande dat op een goede dag de wal het schip zal keren. Wat dat betreft heb ik het gevoel dat wij dat keerpunt en de daarmee gepaard gaande maatschappelijke transformatie al voorbij zijn, met alle hoopgevende consequenties van dien. Alleen laat de maatschappelijke vertaling daarvan nog op zich wachten. Maar dat is gelukkig een kwestie van tijd, omdat het transformatieproces met geen mogelijkheid te stoppen is, hoe fel de gevestigde orde zich daar ook tegen zal verzetten. Op voorhand een verloren strijd, omdat de aan het transformatiespoces te danken bewustwording, nimmer ongedaan gemaakt kan worden, zoals de geschiedenis bewezen heeft. Onze toekomst en die van onze kinderen en kindskinderen, toch onze eerste(!) zorg, zie ik dan ook met vertrouwen tegemoet, alle doemscenario's en onheilsprofetieën ten spijt.