Wenkend tijdgeestperspectief.
Het verwijt van PvdA-voorzitter Hans Spekman in het AD van afgelopen vrijdag (3 augustus) dat SP-fractievoorzitter Roemer geen realistische standpunten uitdraagt, is een schoolvoorbeeld van het spreekwoord: “De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet”. Met zijn kwalificatie diskwalificeert Spekman in feite zichzelf, omdat hij daarmee aangeeft geen idee te hebben van de andere wind die al geruime tijd over het totale politieke landschap waait. Niet alleen in Nederland, maar wereldwijd. De nieuwe wind die alles te maken heeft met de geest van de tijd. Zoals het een geest betaamt is deze persoons- noch partijgebonden en daardoor ongrijpbaar. Desondanks beïnvloedt hij ons allemaal. De kernvraag is alleen waar die wereldomvattende tijdgeest naar verwijst.
Voor de beantwoording daarvan kan er geen misverstand over bestaan dat hij zich richt op de alom onderschreven mensenrechten, waar onze tijd zo langzamerhand geheel van doortrokken is. Als gevolg daarvan ligt wereldwijd de democratische(!) roep om de mensenrechten te eerbiedigen nagenoeg op ieders lip. Het falen van de maatschappelijke vertaling daarvan - de VN- of wereldvrede - kan niet geweten worden aan een gebrek aan bank- en stembiljetten, dus is geen bank- of partijbons aan te rekenen. Dat neemt niet weg dat deze invloedrijke personen medeverantwoordelijk zijn voor het falen, als gevolg van het door hen aangehangen monetair-parlementair gedachtegoed dat wereldwijd het reilen en zeilen bepaalt. Bovendien dichten zij aan dat gedachtegoed een eeuwigheidswaarde toe. Een wereld zonder banken en politieke partijen valt simpelweg buiten het blikveld van onze bobo’s. Vandaar dat zij ook geen oog hebben voor de immateriële tijdgeest die naadloos aansluit bij het immateriële VN- of vredesideaal. Het ultieme politieke doel dat niet alleen niet te koop is, maar ook via verkiezingen niet in het vizier te krijgen is.
Kortom, voor de juiste maatschappelijke vertaling van de - door het VN-/vredesideaal doortrokken - tijdgeest, voldoet het gangbare monetaire-parlementaire gedachtegoed niet. Vandaar dat de gevestigde monetaire-parlementaire orde, waar naast allerlei gerenommeerde economen ook SP-fractievoorzitter Emile Roemer en PvdA-voorzitter Hans Spekman toe behoren, achter de feiten aanloopt. Euro-toppen en verkiezingen doen niets af aan deze moedeloos makende realiteit, alle grootschalige (en daarmee groot belang suggererende) media aandacht ten spijt.
Desondanks is er geen reden om te somberen over de verwerkelijking van het alom onderschreven mensenrechten- of vredesideaal. Doemdenkers hebben met betrekking daartoe gelukkig niet het laatste woord, omdat tegen de boven de partijen staande ongrijpbare (want immateriële!) tijdgeest, de enige geest die op geweldloze wijze de tijd ten positieve doet veranderen, nu eenmaal geen kruid gewassen is.