Doorbreken eurocrisis.
Vrede een haalbare kaart.
Van verkiezings- naar democratiseringsdag.
Om de eurocrisis te doorbreken, zullen we onze hoop niet moeten vestigen op de nieuwe economische cijfers en ramingen die de Europese Commissie vrijdag presenteert, maar weer oog moeten krijgen voor het ideaal waar de EU ten diepste op gegrond is, te weten: “Nooit meer oorlog”. Dat voor de verwerkelijking van dit alomvattende ‘vredesideaal’ politieke eenheid vereist is staat buiten kijf. Zo langzamerhand wordt het echter duidelijk dat dit doel nooit bereikt zal kunnen worden via een Europees beleid dat draait om het primaat van de economie in plaats van de politiek. In tegenstelling tot de politiek staat de economie namelijk los van het algemeen belang, nooit meer oorlog, omdat zij slechts dienstbaar is aan haar eigen belang, economische groei.
Verkiezingen zullen hier geen verandering in brengen, omdat het heersende primaat van de economie boven de partijen en daarmee boven de verkiezingsstrijd staat, dus geen punt van discussie is tussen de partijen. Om deze moedeloos makende economische heerschappij te doorbreken stel ik voor de komende verkiezingstijd te gebruiken voor bezinning, met als doel de 12e september te transformeren van verkiezings- in democratiseringsdag. Een nationale discussiedag, waarop het primaat van de economie geplaatst wordt in het licht van het ultieme politieke doel, ‘nooit meer oorlog’.
Afgezien van de benodigde mankracht zijn de technische mogelijkheden voor zo’n brede maatschappelijke (vredes-)discussie ruimschoots aanwezig. Nu nog de Haagse wil voor het benutten daarvan. Zolang die achterwege blijft zal er geen begin gemaakt kunnen worden met een beleid dat perspectief biedt op ware vrede. Daaronder versta ik de vrede onder VN-vlag, zoals de gedelegeerden van vijftig landen voor ogen stond bij de oprichtingsconferentie van de Verenigde Naties op 25 april
Begrijpelijkerwijs zal de totstandkoming van wereldvrede onder VN-vlag, door alle VN-lidstaten uitbundig gevierd worden met een Bevrijdingsdag, waar een waardige Dodenherdenking (een herdenking voor ‘alle’ oorlogsslachtoffers, waarmee de tweedeling ‘goed / fout’ - met alle controverses van dien – definitief ten grave wordt gedragen) aan voorafgaat. Onze tijd - die enerzijds ziek is van zowel het verbale als het fysieke geweld en het daarmee gepaard gaande onrecht en anderzijds hunkert naar eenheid op basis van vruchtbare samenwerking - is er rijp voor.