Vrede.

Tekenen van de tijd.

 

Voor het antwoord op de vraag ‘wat geloven vandaag de dag inhoudt’, zullen we niet bij de kerk, de synagoge of de moskee ons oor te luisteren moeten leggen, maar er oog voor moeten krijgen dat de tijd rijp is voor het verwerkelijken van de (wereld-)vrede, waar het in het geloof om draait. Met de dag wordt het namelijk duidelijker dat de maatschappelijke vertaling van de immer beoogde vrede neerkomt op de verwerkelijking van de alom onderschreven Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Als blijk van het verstaan van de tekenen van de tijd, dient het spreken van gelovigen dan ook dáárop gericht te zijn. Dáárvoor zal wel eerst openlijk afstand genomen moeten worden van het dictatoriale gedachtegoed, wat ons doen en laten wereldwijd bepaalt. In het gangbare monetaire (wie betaalt bepaalt) en parlementaire (wie regeert dicteert) denken, draait het immers om het recht van de sterkste! De breed gedragen opvatting dat dit denken niet te doorbreken is, dus dat het daarvan afgeleide monetaire en parlementaire stelsel blijvend is en de verwerkelijking van het mensenrechten- of vredesideaal schone schijn, vormt in feite het antwoord op de vraag ‘wat geloven vandaag de dag inhoudt’. Het handhaven van de status quo vaart wel bij deze geloofsopvatting, wat de hoop op een betere wereld met de dag meer doet vervliegen. De leegloop van kerken en politieke partijen is daarvan het logische gevolg. De treurnis daarover bij de gevestigde orde getuigt niet alleen van gebrek aan inzicht in de tekenen van de tijd, maar ook van gebrek aan acceptatie dat politieke partijen en kerken (gelijk synagogen en moskeeën) geen doel op zich zijn. Gebreken van hogerhand die de onzekerheid op straat met de dag doen toenemen, met alle negatief maatschappelijke consequenties van dien.

Bron: Diverse media.