=CONTROLEREND GENEESHEER.....

“Make your body the best place to live”. Een pakkende slogan in een folder uit de apotheek. Mijn aanwezigheid in het medicijnmagazijn was niet zonder reden. “Je levensstijl zit je danig in de weg!” De relatie met mijn huisarts is prettig. Hij heeft geen enkel geheim voor me. “Wil je nog lang en energiek leven, Jaap?” Ach. Uit een vijf-buisjes-bloedonderzoekje bleken vele normen extreem hoog en anderen verontrustend laag. Advies: “Neem anders eens soja façade- vlees en lepel ongehard vet”. De lieverd. Mijn manier van door het leven heen laveren oogst verwondering én ontzetting. Vandaag staan mijn voedsel‘wijzer’ en lichamelijke beweging, of liever gezegd het totale ontbreken ervan, centraal. Om bij de oorsprong te starten; ontbijten acht ik een zinloze handeling. Het schijnt de bodem onder je dagelijks bestaan te leggen. Fijn. Die is bij mij reeds sinds mensenheugenis weggeslagen. Ochtendhap, een bron van uitgekiende eiwitten, goede plantaardige vetten en mineralen. Voor mij dus niet. Geen vitaminen-B-complex, een persoonlijkheidsstoornis is wel voldoende. Zink lekker in de bagger met je calcium, ijzer en magnesium. In plaats van een frisse opstart steek ik liever mijn eerste sigaret op. Van de ruim 20 die nog gaan volgen. Rokers hebben namelijk humor, staan bij voorkeur in wind en regen en hebben schijt aan principiële niet-rokers. Bang als deze anti’s zijn om voortijdig te ontslapen. Hebben ze zich 30 jaar een rokertje ontzegd krijgen ze toch een voortrazende tumor. Humor dus! Mijn overige feestmalen consumeer ik hoe het uitkomt. De schijf van 5, 6 of 7 is nooit een leidraad. Eten is vrijheid, eten is blijheid, eten is ongeremde veelheid.

Vijf Junglebroodjes van Bakker Bart om 17.00 uur (lunchtijd) schenkt mij een intens genot. Gewoon zonder niks. In volle tevredenheid. Margarine + beleg ga ik gewoonweg uit de weg. Avondeten consumeer ik rond tienen. De magnetron op de turbostand. Een rondo van Dr. Oetker vindt zijn weg naar binnen terwijl ik de consumerend gestrekt ligt. Zo’n vette hap sla ik ook nog wel eens over. Je maakt me namelijk als een kind zo blij met een maxi-bak roomijs van de Aldi. Drie euro, drie smaken en drieduizend calorieën. Dan lever ik een rondje ongezond in voor volle room met geraffineerde suikers. Het water loopt me in de mond van kunstmatige kleur- en zoetstoffen. Heerlijk, al die E-nummers. Onnatuurlijk bijeen geknutseld door vaardige wetenschappers in obscure laboratoria. Ik ben alleen allergisch voor en geraak in de ADHD-stand door vrouwelijk schoon, koemelkeiwit en lactose. Groente kom ik niet echt tekort. Vier keer per week een salade voor 2 personen en als broodnodig fruit een gezinsverpakking druiven. Kortom, op het bord gevarieerd consuminderen. Al dit heilzame voedsel bevat ingrediënten die dorstig maken. “Drink minimaal 1.5 liter vocht”, adviseert mijn huisdokter. Daarin ben ik erg volgzaam. Bij de AA is de ontvangst door creatief omgaan met de eenzijdig opgelegde afspraken verre van hartelijk. Dat raakt me, dan voel ik me gekwetst, dat komt te heftig binnen. Nog een reden om ’s avonds aan het gedistilleerd of bruisend goudgeel te gaan. Juist, daarvan krijg je een bolle kop en dikke bast. Schappen in de super met lightproducten draaf ik daarom in het hoogst mogelijke tempo voorbij. Bewuste beweging. Met Cola-light in de kassa-rij brengt je eigen reputatie en die van anderen trouwens ernstig schade toe. Zo tegen een uurtje of elf krijg je van een hoog promillage weer ernstig honger. Oplossing: de frituur met ranzig vet. Wat nou, te hoog cholesterol.

 “Beweeg jij wel 30 minuten intensief per dag?” Mijn controlerend geneesheer kijkt me hoofdschuddend aan. Hij begrijpt dat het lastig is als je een weekendrelatie hebt. “Ik doe binnen het dorp wel alles lopend”, probeer ik nog. “En ik moet de trap op naar mijn vesting!” Daar valt zijn mond nu niet direct van open. Ooit had ik lui beest op mijn rug in de vorm van een vreemd vetbultje. Van al het liggen op de binnenveringsmatras en het naturistenstrand. Hij trok spontaan zijn broek en slip naar beneden. “Kijk, ik heb er ook een, niks ernstigs!” Verdomd, tussen al zijn schaamhaar ontdekte ik de knoeperd. “En wat vind je vrouw daar nu van?” Zijn bulderende lach volgde. Van dat soort opmerkingen wordt hij ernstig vrolijk. De vrouwelijke arts in opleiding die bij hem in de praktijk zijn kunstjes afkijkt slaat onze een-tweetjes in totale verbijstering gade. Hij vraagt tenslotte of ik wel voldoende ontspanning en tijd voor mezelf neem. We geraken beiden in een lachstuip waartegen zelfs een arts geen recept heeft. De thuisdokter is niet geamuseerd als ik hem vertel van plan te zijn in 2011 uit zijn spreekkamer weg te blijven. “Patiënten (hij bedoelt: cliënten) zoals jij maken het leuk om huisarts te zijn”, ventileert hij. Zijn assistente later: “Als jíj geweest bent is mijn hele dag goed!” Dát geeft mijn etmaal nu weer een forse caloriearme oppepper. Het gaat tenslotte om de kwaliteit, niet om de kwantiteit. Van eten, contacten, beweging, en humor. En van Kerstmis!