Ze zitten er vrijwel elke avond. Een groep van drie, vier mannen. In jurken. Met baarden. En mutsjes. In de verlichting zijn ze duidelijk te zien, ze steken af tegen het zwart van de nacht.

Ik zie ze vanuit mijn keuken. Elke avond weer – misselijk word ik ervan. Van de boodschap die ze uitstralen.

De mannen vergaderen in de islamitische school die aan mijn achtertuin grenst. Overdag zie ik de kinderen op het schoolplein. Redelijk normale jongetjes die herrie maken en voetballen. Na jaren van ballen over de schutting trappen, hebben ze inmiddels geleerd dat een bal niet vanzelf terugkomt én dat mevrouw Umar je terug over de schutting gebiedt als je het zelfs maar in je hoofd haalt een poging te doen erover heen te klimmen. Terúg! Zonder bal! Omlopen. Aanbellen. Excuses aanbieden. En vragen of je de bal terug mag: dát zijn de spelregels. Er zijn ook meisjes op het schoolplein. Negen van de tien dragen een hoofddoek; een enkeling voetbalt mee. 

Vroeger, ooit, toen Theo van Gogh nog niet vermoord was en de islamisering zo’n vaart niet zou lopen volgens theedrinkende gutmenschen, werd lacherig gedaan over die hoofddoek. Het was ‘een eigen keuze’. Het moest ‘pas’ in de puberteit. Tegenwoordig praten we er niet over, de seksualisering van kinderen binnen de islam is de gelegaliseerde variant op pedofilie maar ach, geloof hé? Het kan allemaal. Een hele generatie kinderen wordt létterlijk in mijn achtertuin, van kinds af aan geïndoctrineerd over de vermeend onderdanige en seksueel afwijkende positie van de vrouw, van meisjes. Hoe kan het dat wij in Nederland bestuurders en politici hebben, die hier laconiek over doen? Hoe kan het dat wij in Nederland bestuurders en politici hebben, die instemmend kijken bij de indoctrinatie van kleine kinderen dat zij, dat hun geloof superieur is? Dat zij gescheiden van blanke blondharige kindjes die thuis Nederlands spreken kunnen opgroeien en gedoemd zijn tot een gebrekkig taalbeheersing en dientengevolge een non-carriere?

Afgelopen weekend zaten de mutsjes er niet maar was de ruimte in beslag genomen door hoofddoeken. Door islamitische vrouwen in vormeloze gewaden. Mijn hart brak. Dat die volwassen vrouwen zichzelf zo toetakelen, geen zelfrespect hebben en menen dat dit hoort, is tot daar aan toe. Maar dat dit soort figuren, samen met mannen in jurken voor de klas staan, jonge kinderen die informatie als een spons opzuigen, wijsmaken dat jongetjes van alles mogen en meisjes niets; dat zij superieur zijn aan die blanke kindertjes en dat het gebed tot Allah ze beter maakt, maakt me misselijk. Droevig. En depressief.

Ik maakte een foto van die vrouwen.

Ik zette die foto op Twitter.

Ik bleek een strafbare daad gepleegd te hebben.

Maar is de enige strafbare instantie hier niet de overheid, ónze overheid, die het toestaat dat jonge, in Nederland geboren en opgroeiende kinderen geïndoctrineerd mogen worden door mensen, die onze samenleving, onze manier van zijn verwerpen en verachten?