Tijd voor vrede, recht en veiligheid.
Voor het waarmaken van vrede in Gaza, zal er eerst overeenstemming moeten zijn over de politieke invulling daarvan. Wat dat betreft schiet de door de VN geïnitieerde tweestatenoplossing, VN-resolutie 242, fundamenteel tekort. Het Midden-Oosten conflict is nu eenmaal geen tweestaten maar een mondiaal probleem, dat de hele wereld al decennialang in zijn greep houdt. Dit impliceert dat het op mondiaal niveau aangepakt dient te worden, waarvoor de VN de aangewezen instantie is. Voor een effectieve aanpak is evenwel de uitgroei van onze volkerenorganisatie tot een boven de partijen staand neutraal vredesorgaan vereist.
Daarvoor is allereerst een wereldwijd aanvaardbare levensopvatting nodig die op plausibele wijze wetenschappelijk te onderbouwen is, dus wel beschouwd nergens enig conflict oproept. Religieus noch ideologisch. Daarbij denk ik aan de gaia-hypothese. De gedachte van onze aarde als één groot levend oerorganisme, waar de mens niet boven staat, als ware hij de schepper ervan, maar een onlosmakelijk deeltje van is. Met als consequentie dat wij, als mensheid, gezamenlijk verantwoordelijk zijn voor de instandhouding van die levende giga eenheid. Niet alleen in het belang van onszelf, maar in het bijzonder in dat van onze eerste zorg: “Ons nageslacht”.
Voor de beleidsmatige vertaling van die gezamenlijke mondiale verantwoordelijkheid zal vervolgens de VN rigoureus verbouwd moeten worden van een organisatie van regeringen die primair het nationaal of eigenbelang behartigen, tot een mondiaal beleidsorgaan met bovennationale bevoegdheden die primair staat voor het mondiaal of algemeen (levens-)belang. Mocht bij een meerderheid van de 193 VN-lidstaten de wil tot die broodnodige fundamentele verbouwing aanwezig zijn, dan moet hij zijn beslag kunnen via een algemene VN-conferentie ter herziening van het Handvest, waartoe artikel 109 de mogelijkheid biedt. Als VN-lid, zou onze regering daartoe het voortouw kunnen nemen. Uiteraard op verzoek van de meerderheid van de Kamer, die daarmee het langetermijnbelang dat vrede heet laat prefereren boven partijpolitieke en financieel-economische kortetermijnbelangen. De afweging die niet alleen wereldwijd de aandacht zal trekken, maar waarmee politiek Den Haag zijn status van internationale stad van vrede, recht en veiligheid zonder meer waar zal maken.