=TRAVESTIETEN IN HET BASISONDERWIJS.....
Wo 18 Augustus 2010 07:19 |
bouwjaar54.nl |
2789 keer bekeken |
0 reacties |
3 x aanbevolen |
Artikel voorlezen
Woensdag, Rembrandtplein, Amsterdam. Volle zon vertroetelt de hoofdstad en mij. Genietend van koffie verkeerd komt een bonte stoet nader. Jacques d’Ancona voert de lange rij pril geluk aan. Homo-bruidegommen met aan de arm een travestie-bruid. Prachtig plaatje! Ze vieren hun eigen feestje rond klokslag twaalf uur. Precies op het tijdstip waarin het jaar zich in tweeën deelt. Een hoogtepunt voor de gayscene. Ik maak analoge foto’s van de ‘dames’. Wilma Nanninga doneert er later in combinatie met mijn relaas 750 gulden voor. Biedt me in één moeite door een proefopdracht aan om te bewijzen wat ik echt in huis heb. De éénuurservice van de HEMA, digitaal bestond nog niet, biedt me een rijke schat. Richting ongerept geluk gaat het. Ze nuttigen een bruiloftsmaal om de echtelijke verbintenissen te vieren. Ook zij zijn verrukt over de kiekjes. Mijn heteroseksualiteit is voedzaam voer tot gesprek. Advies is me tot de herenliefde te bekeren. Ik begrijp hun gretigheid, zij snappen mijn terughoudendheid. Sympathieke jongens. Wanneer de ochtend gloort keer ik, richting Veluwe, huiswaarts. Na een nacht vol verfrissende ervaringen waar geen anaal of oraal aan te pas kwam.
Later open ik een fototentoonstelling. Bruidjes hangen op een prominente plek. Dat verdienen de prentjes én zij. De oogkleppenpopulatie van de meest trieste wereldstad naast Staphorst, verlekkert zich. Er valt wat te lullen. Over de maker van de kiekjes. Was zelf nét uit een futloos huwelijk gestapt. Motto: “Houd altijd het initiatief!” Nadeel op de bible belt: eenieder veronderstelt dat je, of de buurvrouw klaarstoomt, dan wel uit de kast bent geklauterd. Meisjes uit Amsterdam doen je zaak dan geen goed. De plaatselijke ‘pers’ wijdt stukken aan dertig (wereldwijd) bijeenvergaarde foto’s. Jaapje, beroemd op een verdorde graspol van 1 vierkante meter. De belangstelling is omvangrijk op een vlek waar elke gelovige de Bijbel al lang uit heeft.
Het straatbeeld hier wordt verduisterd door zwartgalligen. Eigenlijk moeten ze allemaal richting “groeve der vertering” (refo-taal) gerold worden. Vrouwen plus knot verhullen behaard gebeente in lange rokken. Worden gemangeld door hun echtgenoten. Die andere driften botvieren op eigen kroost. Copuleren doen ze bij voorkeur achter gevoerde gordijnen, met het licht uit, bij maansverduistering. Vanuit mijn duivelskot heb ik zicht op hun plek van samensmelting. Zondags; driemaal daags. Bij mij kan de dag des Heren nooit meer stuk. Vruchtbaar ontbijten na een wilde ochtendwip en uitzicht op dat benepen schorriemorrie. Héérlijk! Die hel- en verdoemenispredikers zingen zo godsallejezus langzaam dat hun meegetroonde rijke kinderschare psychische schade oploopt voor het leven. Zegening? Ontzegging ouderlijk gezag!
Ik werkte toen nog in de treurigste omgeving denkbaar. Het openbaar basisonderwijs. Waar fundament en frivoliteit totaal ontbreken. Eerder viel ik eens in op een refo-gesloten-afdeling. Gingen ze op maandagochtend de kanselpreek nog eventjes dunnetjes overdoen. Gevolg: mijn schoeisel liep bruisend vol. On(der)wijs; daar versnipperde ik creativiteit en levenslust. Overigens, áltijd op handen gedragen door kinderen en ouders. Van collegae verbale nonsens over louter niks, gelardeerd met onwelriekende adem en transpiratie. Pedagogisch zwak zaad waar ik niet eens een loensend huisdier aan zou toevertrouwen. Basisonderwijs; één grote donkere kamer vol kinnesinne, mufheid en beperking. Het enige vermogen dat pedoseksuelen daar ontwikkelen is hun fantasie. Wenkbrauwen werden gefronst en natte dromen gekoesterd. “Jij gaat vaak naar Amsterdam, hè?” Stelletje vergane graftakken. Ja, daar laat ik me in mijn reet naaien en afzuigen. Praat mensen naar binnen voor een liveshow. Laat de grootste maat buttplug inbrengen. Frequenteer elke darkroom en sauna. Breng een cockring aan en betreedt ‘Queenshead’ in lederen kledij. Beleef mijn eigen roze wolk. Bevredigende antwoorden? Dan rap opdonderen, ontzield masturberen en verder vegeteren!
We hadden binnen het opvoedkundig uitvaartcentrum een nieuw directeurtje. Uit de Groningse klei gehesen. Bijna onverstaanbaar. De hufter had niet eens een groep 7 in de klauwen. Werd begeleid door een dame van een duur, deftig instituut. Voor de nodige guldens werd het warhoofd wat bijgeschoold. De begeleidster zag mij ook als ondersteuningsproject, waarbij ik me best leerbaar wilde opstellen. Verder dan oriënterende tongpartijen kwam het niet, al was zij graag wat meer op weg geholpen. Tijdens een eerste én laatste functioneringsgesprek durfde het heertje, mij impertinente vraagjes te stellen. “Wat doe jij met die portretten die je van je leerlingen gekiekt hebt?” Een moederdagcadeautje, notabene! Nu zou ik zeggen: “Nou zak hooi, met Photoshop knippen en plakken. Heerlijk, die kinderporno!” Toen was ik met stomheid geslagen. Het pedagoogje, met enkel zicht op zijn navel, wilde wel graag de negatieven overhandigd zien. Over positief gesproken. “Steek ze in je reet, boer, zieke geest, befgajes, bijgoochem, gannef!”, gonsde het door mijn hoofd. Ik stond met mijn kloten voor het blok. “Jullie kunnen mooi mijn kont kussen”, was de gedachte toen ik het desolate kantoortje verliet. Mijn eega reeds op een zijspoor. Tijd voor meer ingrijpend spit- en ontstoppingswerk. Slotsom: wegwezen!
Na mijn uitvaart zat ik maanden later gehurkt in een gangpad van de goedkoopste Duitse super van Holland. Ik graaide in een doos (...). De lingeriesetjes waren prettig geprijsd. "Leuk voor mijn dochters", was de overweging. Ik werd onderbroken door de blik van de 'vrouw' waarbij mijn voormalig directeurtje lelijke koters had weten te produceren. Knap. Kennelijk had de asswhole beweeglijk zaad. Lozing en verwekking; een wereldprestatie! Ze staarde me vol walging aan. Sterk was de aandrang om me acuut in een setje te sjorren en haar van kruin tot kalknagels onder de smurrie te kotsen. Een foto waard.
Later open ik een fototentoonstelling. Bruidjes hangen op een prominente plek. Dat verdienen de prentjes én zij. De oogkleppenpopulatie van de meest trieste wereldstad naast Staphorst, verlekkert zich. Er valt wat te lullen. Over de maker van de kiekjes. Was zelf nét uit een futloos huwelijk gestapt. Motto: “Houd altijd het initiatief!” Nadeel op de bible belt: eenieder veronderstelt dat je, of de buurvrouw klaarstoomt, dan wel uit de kast bent geklauterd. Meisjes uit Amsterdam doen je zaak dan geen goed. De plaatselijke ‘pers’ wijdt stukken aan dertig (wereldwijd) bijeenvergaarde foto’s. Jaapje, beroemd op een verdorde graspol van 1 vierkante meter. De belangstelling is omvangrijk op een vlek waar elke gelovige de Bijbel al lang uit heeft.
Het straatbeeld hier wordt verduisterd door zwartgalligen. Eigenlijk moeten ze allemaal richting “groeve der vertering” (refo-taal) gerold worden. Vrouwen plus knot verhullen behaard gebeente in lange rokken. Worden gemangeld door hun echtgenoten. Die andere driften botvieren op eigen kroost. Copuleren doen ze bij voorkeur achter gevoerde gordijnen, met het licht uit, bij maansverduistering. Vanuit mijn duivelskot heb ik zicht op hun plek van samensmelting. Zondags; driemaal daags. Bij mij kan de dag des Heren nooit meer stuk. Vruchtbaar ontbijten na een wilde ochtendwip en uitzicht op dat benepen schorriemorrie. Héérlijk! Die hel- en verdoemenispredikers zingen zo godsallejezus langzaam dat hun meegetroonde rijke kinderschare psychische schade oploopt voor het leven. Zegening? Ontzegging ouderlijk gezag!
Ik werkte toen nog in de treurigste omgeving denkbaar. Het openbaar basisonderwijs. Waar fundament en frivoliteit totaal ontbreken. Eerder viel ik eens in op een refo-gesloten-afdeling. Gingen ze op maandagochtend de kanselpreek nog eventjes dunnetjes overdoen. Gevolg: mijn schoeisel liep bruisend vol. On(der)wijs; daar versnipperde ik creativiteit en levenslust. Overigens, áltijd op handen gedragen door kinderen en ouders. Van collegae verbale nonsens over louter niks, gelardeerd met onwelriekende adem en transpiratie. Pedagogisch zwak zaad waar ik niet eens een loensend huisdier aan zou toevertrouwen. Basisonderwijs; één grote donkere kamer vol kinnesinne, mufheid en beperking. Het enige vermogen dat pedoseksuelen daar ontwikkelen is hun fantasie. Wenkbrauwen werden gefronst en natte dromen gekoesterd. “Jij gaat vaak naar Amsterdam, hè?” Stelletje vergane graftakken. Ja, daar laat ik me in mijn reet naaien en afzuigen. Praat mensen naar binnen voor een liveshow. Laat de grootste maat buttplug inbrengen. Frequenteer elke darkroom en sauna. Breng een cockring aan en betreedt ‘Queenshead’ in lederen kledij. Beleef mijn eigen roze wolk. Bevredigende antwoorden? Dan rap opdonderen, ontzield masturberen en verder vegeteren!
We hadden binnen het opvoedkundig uitvaartcentrum een nieuw directeurtje. Uit de Groningse klei gehesen. Bijna onverstaanbaar. De hufter had niet eens een groep 7 in de klauwen. Werd begeleid door een dame van een duur, deftig instituut. Voor de nodige guldens werd het warhoofd wat bijgeschoold. De begeleidster zag mij ook als ondersteuningsproject, waarbij ik me best leerbaar wilde opstellen. Verder dan oriënterende tongpartijen kwam het niet, al was zij graag wat meer op weg geholpen. Tijdens een eerste én laatste functioneringsgesprek durfde het heertje, mij impertinente vraagjes te stellen. “Wat doe jij met die portretten die je van je leerlingen gekiekt hebt?” Een moederdagcadeautje, notabene! Nu zou ik zeggen: “Nou zak hooi, met Photoshop knippen en plakken. Heerlijk, die kinderporno!” Toen was ik met stomheid geslagen. Het pedagoogje, met enkel zicht op zijn navel, wilde wel graag de negatieven overhandigd zien. Over positief gesproken. “Steek ze in je reet, boer, zieke geest, befgajes, bijgoochem, gannef!”, gonsde het door mijn hoofd. Ik stond met mijn kloten voor het blok. “Jullie kunnen mooi mijn kont kussen”, was de gedachte toen ik het desolate kantoortje verliet. Mijn eega reeds op een zijspoor. Tijd voor meer ingrijpend spit- en ontstoppingswerk. Slotsom: wegwezen!
Na mijn uitvaart zat ik maanden later gehurkt in een gangpad van de goedkoopste Duitse super van Holland. Ik graaide in een doos (...). De lingeriesetjes waren prettig geprijsd. "Leuk voor mijn dochters", was de overweging. Ik werd onderbroken door de blik van de 'vrouw' waarbij mijn voormalig directeurtje lelijke koters had weten te produceren. Knap. Kennelijk had de asswhole beweeglijk zaad. Lozing en verwekking; een wereldprestatie! Ze staarde me vol walging aan. Sterk was de aandrang om me acuut in een setje te sjorren en haar van kruin tot kalknagels onder de smurrie te kotsen. Een foto waard.
Bron: http://www.bouwjaar54.nl