Obama geniet het voordeel van de twijfel, in tegenstelling tot McCain.

Europa is gek op Obama, getuige de geestdrift die zijn bezoek opriep. Gelukkig hebben wij echter geen stemrecht bij de verkiezingen van 4 november, wat ons bespaart voor teleurstelling. De Hoop op Verandering die Obama oproept, zal hij namelijk nooit kunnen waarmaken, ondanks zijn begeesterende ‘Yes we can’. Deze begeestering zal hij alleen levend kunnen houden door het  beëindigen van de polarisatie, dus door het samenbrengen van Republikeinen en Democraten, zoals hij in wezen voorstaat. Een verheven doel dat ver uitstijgt boven de verkiezingsstrijd, omdat hij daarvoor - als een ware Messias - de geesten rijp zal moeten maken voor de transformatie van het bewierookte dualistische bestel in een overkoepelend monistisch stelsel.

De transformatie die niet alleen de tweedeling met zijn uitzichtloze strijd om de partijpolitieke macht doorbreekt, maar bovenal spoort met de globaliserende tijdgeest. Het gevoel van onderlinge afhankelijkheid en lotsverbondenheid, dat wereldwijd met de dag toeneemt en om een politieke vertaling vraagt. Vandaar dat de transformatie realiseerbaar is, ervan uitgaande dat er geen macht op aarde zo sterk is dan de geest van de tijd.

Het uitdragen daarvan, is op het lijf geschreven van Barack Obama, als communicator-in-chief. Daarin steekt hij met kop en schouder uit boven zijn Republikeinse rivaal, de commander-in-chief John McCain, die liever een verkiezing verliest dan een oorlog. Daarbij volledig voorbijgaande aan het feit dat elke oorlog enkel verliezers kent, die een vruchtbare voedingsbodem vormen voor de volgende oorlog. Over het uitzichtloze perspectief van een stem op McCain, kan godzijdank dan ook geen enkel misverstand meer bestaan.

Bron: De Groene Amsterdammer, 1 augustus.