Wildersmanie.

Grip op aalgladde Wilders.

 

Het antwoord op de vraag hoe Wilders het voor elkaar kreeg de Nederlandse politiek te beheersen in het afgelopen parlementaire seizoen, ligt besloten in de constatering van Hans Goslinga in Trouw van 5 juli ‘dat er hoe dan ook iets kolkt in het gemoed van onze natie dat binnen de kaders van het beproefde bestel geen uitweg vindt’. Dat dit emotionele kolken alles te maken heeft met gevoelens van angst en afweer voelt Wilders feilloos aan.

Met zijn politieke vertaling van deze onbestemde en bedreigende gevoelens slaat hij de plank echter mis, omdat deze getuigt van kortzichtigheid. In wezen zijn de gevoelens van angst en afweer namelijk niet het gevolg van de islamisering, maar van angst voor de gevolgen van de al maar voortschrijdende ongrijpbare mondialisering. Het wegnemen van deze fundamentele of bestaansangst is alleen mogelijk door de politiek op mondiale of VN-leest te schoeien, waarvoor de gangbare partijpolitieke leest (met dank voor de bewezen diensten) door onze partijpolitici met vereende krachten publiekelijk ter discussie gesteld zal moeten worden.

De enige mogelijkheid om vat te krijgen op de Wildersmanie, dus hem de wind uit de (partijpolitieke) zeilen te nemen. Hopelijk zal dát na het lange zomerreces, waarin onze politici alle tijd hebben om na te denken, bewaarheid worden. Met andere woorden, hopelijk zal de broodnodige publieke discussie over ons ontoereikende partijpolitieke bestel na de rituele prinsjesdag in september van de grond komen. Uiteraard met behulp van de onafhankelijke media, voor zover aanwezig.

De tijd zal het leren, dus afwachten maar.

Bron: Trouw, 5 juli '08.