Van individueel ego naar collectief ego?

Daar het artikel van onze reporter Luise dermate mijn interesse opwekte en ik niet zomaar met een oneliner of stukje 'geblog' kon antwoorden, plaats ik hier gewoon een aanvullend artikel op dat van haar.

Ben gisteren in m'n pen gekropen om in feite van het collectief ego terug te keren naar de basis: het ego an sich. Ik wou in feite opsnorren wat ons ego nu in feite betekent voor ons als individu. Met persoonlijk gedobber meerde ik dan blijkbaar goed aan bij de gedachtengang van Luise over het collectief ego.

Ik ben ik en jij bent jij", repliceert men vaak als we met de 'andere' in discussie verwikkeld zijn waarbij de andere zijn gelijk wil halen op dat van uzelf.
Maar wat zit er achter het 'ik' zijn, is dat nou hetzelfde als dat fameuze woord 'ego' ons allen bekend uit vele esoterische leringen dat zich doet opmerken hier?

Wie kent de Zwitserse Carl Jung nog? Zijn definitie van Ego en Zelf geven een perfecte invulling aan wat we daaronder moeten verstaan.

Ons ego is niet gelijk aan ons Zelf. Het Zelf is wie we zijn van nature uit, zuiver en onafhankelijk, MAAR daar wij geboren worden in een 'samenleving' moeten wij - om daarin mee te kunnen - ons daarmee identificeren en dat gaat dus heel moeilijk. Van bij de geboorte 'beseffen' we dat en dus gaan wij zoveel mogelijk het gedrag van de samenleving nabootsen om een individu daarbinnen te worden, nl. we gaan een masker opzetten, een sociaal individualistisch masker en dat noemt Jung PERSONA.
Door dit soort gedrag dat wij allen van kindsbeen af aan vertonen, geraken wij letterlijk een deel van onszelf kwijt en dat verstoppen we zo goed dat we op de duur niet meer weten wie we eigenlijk zijn.

Die nieuwe identiteit hebben we helaas nodig om te communiceren met anderen, om sociaal te kunnen functioneren.

Wat opvalt is dat wij kunnen 'kiezen' voor een ego!

De meeste mensen kiezen dan voor een onbeduidend ego, dat niet makkelijk te kwetsen is bij afwijzing bvb. Zij die voor een macho ego kiezen zullen meer pijn hebben dus.

Wie nu nog met een macho-attitude rondloopt? Hallo daar... hihi, wel u heeft nog ruimschoots de tijd om naar een eenvoudig ego te evolueren.
Voordeel hiervan is dat men nadien meer ontspannen kan leven.

Sta jezelf toe fouten te maken, ga om met het besef dat je in feite niet beter bent dan de anderen, gewoon om tot de conclusie te kunnen komen dat men niet "iemand" is. Ongelofelijk gevoel om eens niet 'iemand' te zijn hoor!
Natuurlijk mag je ook niet gaan overdrijven en vervallen in understatements, want dat is volgens mij ook niet de bedoeling.



Heel belangrijk is ook om in 'waarheid' te leven en niet in de leugen. Innerlijke oprechtheid betekent je gemaakte "fouten" durven inzien en voor jezelf toe te geven, gevolgen dragen en aanvaarden om het ook eens over een totaal andere boeg te gaan gooien




En nu komt het. Wie aan identificatie gaat doen, ziet ook het negatieve in het ego sluimeren, maar als je die kunt zien als positief zonder ze in de 'kijker' te zetten, ze gewoon te laten zitten in het sub-egootje, dan is er niks mis mee.



Heb ergens eens gelezen dat ze dat "een bewuste ego-transformatie" noemen.


Wat ook opvalt is dat een individualiteits-transformatie ontstaat uit het besef van dat wonderen bestaan en dat een wonder ook tot je bewustzijn doordringt. Er is een geschenk, een levensgeschenk dat ons vrij maakt van obsessies, wanen en angsten en ons doet genieten van ons bestaan . . . .



Of men het nu indigo wil noemen of sterrenkinderen, IEDEREEN is een kind van dit universum en een 'speler', 'zoeker' en 'vinder' in het geheel. We ontwikkelen allen min of meer die gevoeligheid voor subtiele energieën.
Vaak ook in samenhang met een bepaalde situatie, plaats, gebeurtenis of gewoon via het omgaan met een ander mens.



Ook al gehad dat je dan op zoek gaat naar die plaatsen, omstandigheden, mensen wanneer je je daartoe aangetrokken voelt? Dat doet mij dan weer denken aan de Law of Attraction (meer daarover in een ander artikel.

Onze verwachtingsmentaliteit (ego) kan dan wel je integriteit en al wat daarmee samenhangt gaan blokkeren.



In subtiele verlangens kan ons ego ook subtiele vormen aannemen en onze onbevangen puurste integriteit onopvallend in de weg staan.



Bewust waarnemen van wat onze ego-illusie is en zich afvragen of er zo geen subtiel onbewust ego bestaat in de integriteit van ons bewust"zijn" maar dan in innerlijke stilte?



Deze "zoeker" is dan aanvankelijk wel weer een subtiel ego (individualiteit), maar die kan komen en gaan.



We moeten een zekere balans proberen te vinden in onze menselijke contacten en zo veel mogelijk van binnen vrij blijven van hun… obsessies.



Een langdurend gebrek aan waardering en menselijke verbondenheid (vaak veroorzaakt omdat de anderen zeer ego-centrisch zijn) heeft bij veel mensen geleid tot ‘uitblussing’ en daardoor krijgt men dan een gespannen negatieve levenstoestand.



Het is blijkbaar niet zo dat dat er een bepaalde methode bestaat die door elke mens gevolgd kan worden om tot een positieve levenstoestand te komen. Elkeen moet voor zichzelf leren ontdekken hoe hij in een positieve creatieve toestand kan geraken, waar plaats is voor meditatie of anders gezegd: om eens diep adem te halen met de ogen dicht en met de glimlach op de lippen positief te denken.


Laat ons niet vergeten dat we allen deel zijn van één geheel en van het grote mysterie.


Wie zichzelf goed durft te keuren, hoeft geen ‘erkenning’ van anderen toch?


Door positief-creatief te leven zouden we meer in harmonie komen met de andere mens, de samenleving, de natuur en het gehele bestaan an sich.
Uiteindelijk leren we die egocentrische en/of egoïstische levenshouding van onszelf loskoppelen niet?


We krijgen op bepaald moment in ons leven wel eens die soort ‘heimwee’ naar onze roots, naar dat positieve mens- en wereldbeeld dat door de werkelijkheid van ons bestaan werd beboet.


Ik zeg vaak tegen mezelf en anderen: “En God zag dat het goed was”


Zodra ik die woorden uitgesproken heb, voel ik me verbonden met alles en iedereen om me heen en vooral met m’n niet ‘iemand’ zijn. Gewoon deel van het ALL , het geheel en als dat geheel goed is en wij het evenbeeld zijn van zoveel goeds dan kan het niet anders dan dat wij over lijden moesten evolueren naar bevrijding, want wie niet door het duister heeft gegaan, het niet heeft geconfronteerd die zal nooit licht zien. Om licht te zien, moet het eerst donker zijn, anders herken je het goede niet, want het donkere kan het licht absorberen nog voor het ons netvlies heeft bereikt. Wij hebben dus sterke spiegels nodig en die liggen niet buiten onszelf, zeg ik altijd.



Wie een spiegel zoekt buiten zichzelf reflecteert helaas het verkeerde. Zij die echter in de spiegel in hun ziel durven kijken, zullen zich bevrijden, denk ik dan.



Wie de realiteit leert aanvaarden en zich daar een plaats in geeft, zijn eigen positief ego confronteert, zal nadien meer mildheid en begrip voor het ego van anderen kunnen tonen. We hebben allemaal dat ego en dat ontlopen we niet zomaar zolang we het niet leren begrijpen om er zo van los te geraken. Zou dat de erfzonde zijn geweest? Ons ego … een beet in de zure appel.


Belangrijk is echter te beseffen dat een meditatief mens niet "beter" is dan een "normaal" mens. Men heeft gewoon wat ontdekt wat in principe iedereen kan ontdekken en van waaruit ook iedereen zou kunnen leven!

Met vriendelijke groeten,

San