Bijlmerboxbaby's/Arrogante,racistische en minderwaardige column

Waargebeurd verhaal. In een zekere Amsterdamse poptempel staat een meisje achter de bar dat onlangs is bevallen van haar eerste kind. Iedereen daar weet dat, maar niemand weet van wie haar hummel is… want ze heeft met precies àl haar collega’s geslapen afgelopen zomer omdat ze “al jaren” een kinderwens had. “Dan maar condooms doorprikken” lacht ze. Ze is negentien. Ze woont in de Bijlmer. En ze was de laatste van haar vriendinnen zonder “een kind van d’r zelf.” Bijlmerboxbaby’s zijn belangrijke accessoires, heb ik ontdekt. Met sociale media als smeltkroes van culturen kun je nu namelijk op de hoogte zijn van de modetrends uit elk postcodegebied. Bijlmermeisjes jubelen met kiekjes en hartjes op Instagram over het “lenen van hun dushi neefje” en paraderen ermee door de buurt alsof ze het zelf bij elkaar hebben gepaard - het kind als een huisdier met overgewicht onder hun okseltasarmpjes klemmend alsof het hèn moet opvrolijken, in plaats van andersom. Baby’s en billen zijn er blijkbaar het bestaansrecht van de vrouw. Naast Beyoncé, natuurlijk. “Arm, dom, barmokkel” denk ik -zelfverklaard feminist- per ongeluk terwijl ik zoetjes naar haar iPhone-camerarol glimlach. “Je leven had zoveel beter kunnen zijn als je de wereld niet zou opzadelen met de zoveelste poepmachine.”

Idealisme maakt kortzichtig en arrogant, dat weet ik ook wel. Voor iedere “mooie nieuwe wereld” worden concentratiekampen opgericht, voor elke "sprong" in de evolutie een ras uitgeroeid, en voor alle goede doelen ergens bonussen uitgekeerd aan de verkeerde personen. Feministen zijn hier geen uitzondering op en ontpoppen zich soms stiekem tot de grootste vrouwenhaters die het altijd beter denken te weten dan “aanrechtvrouwtjes.” De feministische twintigers van nú hebben het daarom liever over ingesleten stereotypen en dingen waar we onszelf de schuld van kunnen geven, in plaats van elkaar. Maar ja, ga iemand maar eens vragen naar haar eigen hokjesgedrag. Ik durf niet. Maar als de stereotypering in bepaalde wijken en sociale klassen -de Bijlmer is heus geen reservaat- betekent dat een meisje pas een vrouw is wanneer ze een kind heeft gebaard, pas succesvol is wanneer haar baby kleine merkgympies draagt en pas geslaagd is in de liefde wanneer haar vriend komt aanzetten met een Gucci-luiertas, dan lijken die vrouwen èn kinderen me toch verschrikkelijk onvrij en ongelukkig. Alsof je niets meer bent dan een setje billen onder twee rammelende eierstokken. Ik zou dat barmeisje zó graag meenemen naar mijn huis, onder een dekentje stoppen en uitleggen hoe de wereld werkt. Met mijn ideale feminisme zou ik haar dan opnieuw kunnen opvoeden tot volwassen zelfstandige vrouw. Ach, had ik zelf maar zo’n handig baby-ding om dat mee te doen.