Für Elise
Wolfgang Amadeus Mozart
De naar zaad smakende vulva van mijn geliefde Elise en het gebrek aan passie waarmee ze me nu beminde deden bij mij het vermoeden rijzen dat ze tijdens mijn langdurige verblijf in de gevangenis niet stil had gezeten...
Omdat ik niet helderziend ben moest ik er om redenen van de goede orde rekening mee houden dat ze, gedreven door een niet langer op te houden kinderwens, zichzelf vlak voor mijn vrijlating met het zaad van een donor had geïnsemineerd maar gezien de hartgrondige hekel die ze, zo lang ik haar kende, altijd aan kinderen had gehad leek me dat uiterst onwaarschijnlijk.
Het kon natuurlijk zijn dat die hekel tijdens mijn afwezigheid was omgeslagen in zijn tegendeel maar ook dat leek me, gezien de buitengewone standvastigheid van haar karakter, zo goed als uitgesloten.
Het lag dus voor de hand dat ze ergens een minnaar had opgeduikeld en dat ze daar zojuist nog de liefde mee had bedreven.
In dat geval ging het vermoedelijk om een tamelijk serieuze relatie en niet om zo nu en dan een wip uit nood bedoeld om de tijd tot mijn ontslag uit het gevang te overbruggen want hoe moest ik anders verklaren dat ze vlak voor mijn thuiskomst nog van bil was geweest?
Wetende dat ik om ongeveer drie uur 's middags bij haar voor de deur zou staan en vanaf dat tijdstip dus beschikbaar was voor copulatie kon ze zichzelf toch moeilijk hebben wijsgemaakt dat ze nog vlug even van tevoren een noodwip moest begaan.
In mijn bijzijn had ze nooit tekenen van nymfomanie vertoond dus leek het tamelijk ongerijmd dat ze een dergelijke vrijpartij niet nog een half uurtje uit zou hebben kunnen stellen.
Misschien is nymfomanie iets dat in hoogst uitzonderlijke gevallen pas vele jaren na het intreden van de geslachtsrijpheid de kop opsteekt maar dan zou het wel erg toevallig zijn dat nu juist mijn geliefde Elise een van die vrouwen was bij wie dat verschijnsel had plaatsgevonden.
Hoe dan ook besloot ik om mijn tong uit haar schede terug te trekken want de smaak van het mij onbekende sperma stond mij zodanig tegen dat het mij als een grote opluchting toescheen om op handwerk over te gaan.
Wie weet zou ze ondanks haar gebrek aan hartstocht het toch nog tot een orgasme brengen en voor mij persoonlijk gold in ieder geval dat ik, uitgehongerd als ik was, het hoogtepunt al met rasse schreden voelde naderen.
Ik kon nu elk ogenblik in haar onbezielde mond exploderen en daarna zouden we wel verder zien...
Toen ik was klaargekomen zei ze dat zij niet zo nodig hoefde en dat het beter was als ik haar poesje verder maar met rust zou laten. Ze maakte me kenbaar dat ze de tijd gekomen achtte mij iets belangrijks mee te delen en omdat ik de bui natuurlijk al voelde hangen zei ik gelaten:
“Laat maar. Ik zal me aankleden en om onderdak vragen bij het Leger des Heils.”
Zwijgend keek ze toe hoe ik mijn broek ophees en toen ik met mijn koffer bij de deur stond nam ik enigszins verbitterd afscheid met de woorden:
“Vaarwel Elise, en doe de groeten aan je minnaar.”
Toen ik de deur al bijna helemaal achter me had dichtgetrokken riep ze me door het steeds smaller wordende kiertje achterna:
“Pas goed op jezelf hoor, Wolfgang. En zorg ervoor dat ze je niet opnieuw opsluiten. Hou het maar bij componeren en bij je piano. Ook daar valt wel iets mee te verdienen!..."