Gedoogcoalitie biedt geen enkel perspectief.
Na zijn dramatische oproep op het CDA-congres van oktober 2010 om niét met de PVV samen te werken, is de bezorgdheid van CDA-prominent Ernst Hirsch Ballin over de gedoogcoalitie alleen maar toegenomen, getuige een interview van Frits Bloemedaal in de Stentor van zaterdag 10 maart. Daarin wijst de oud-minister van Justitie niet alleen op de arrogante wijze waarop het kabinet met grondrechten (de kern van de democratische rechtsstaat) omspringt, zo worden adviezen van de Raad van State inzake boerkaverbod en minimumstraffen op hooghartige wijze in de wind geslagen, maar wijst hij ook op zowel de afnemende bereidheid van het kabinet Rutte zich op het gebied van de mensenrechten te laten corrigeren als de zakelijke manier waarop de mensenrechten in ons buitenlands beleid tot uiting komen.
Dat laatste kan echter geen verwondering wekken. Want wat wil je met een minister van buitenlandse zaken die idealisme wegzet als moralisme, ambassades degradeert tot handelsposten en diplomaten tot afgezanten van het bedrijfsleven. Op kortzichtige wijze wordt daarmee de enig overgebleven utopie, waar de Verenigde Naties hun bestaan aan te danken hebben, ondergeschikt gemaakt aan kortstondig geldelijk gewin. Een onverteerbare gang van zaken waar onze kinderen en kindskinderen (toch onze eerste zorg!) op zeker moment de rekening van gepresenteerd zullen krijgen.
Geen materiële maar een ideële eindafrekening die simpelweg neerkomt op het in rook opgaan van het mensenrechten- of vredesideaal, dankzij het primaat van de economie in de politiek. Met als uiteindelijk resultaat een puur zakelijk geleide ‘no-nonsense-samenleving’, die onleefbaar is. Zoals de geschiedenis zo langzamerhand bewezen heeft kan geen mens immers leven zonder idealen! Daarbij denk ik in het bijzonder aan het ideaal van de betere wereld, waar onze mondialiserende tijd van doortrokken is. Het alomvattende mensenrechten- of vredesideaal dat niet gekoppeld is aan partij- en landsgrenzen en daarnaast geen geldwaarde vertegenwoordigt, met alle beleidsmatige consequenties van dien. De moeilijkheid is alleen dat het zichtbaar maken daarvan geen speciale scholing maar de nodige verbeeldingskracht vergt, omdat die consequenties het gebruikelijke parlementaire en monetaire denken (hoe ‘verlicht’ dat ook moge zijn) verre overstijgen.