Crisis en de macht van onze portomonaille
In de aanloop naar 'de grote beslissingen' die nu door het kabinet zijn genomen om onze 'welvaart' te redden, vernam ik via de media zo nu en dan dat het opschroeven van de pensioenplichtige leeftijd helemaal niet nodig is omdat veel werknemers graag na hun 65ste door zouden willen werken als hen dat maar zou worden toegestaan. Gaandeweg verstomden die geluiden en ging het alleen nog maar om dwang: Wel of niet verplicht doorwerken tot je 67ste. Het ziet er naar uit, met dank ook aan de vakbonden, dat de keus inmiddels is gemaakt.
Je wordt geboren en met een beetje pech word je al meteen tegen van alles en nog wat ingeënt. Vervolgens zijn er de kinderdagverblijven en andere door overheden aangestuurde opvoedbemoeiers omdat beide ouders het te druk hebben met overleven en bovendien door de overheid niet capabel worden geacht om zélf voor hun kroost te zorgen. Dan is er de leerplicht. Je leert dan vooral allerlei onzinnige dingen en als je bijna volwassen bent moet je gaan werken. Als je de pech hebt, al of niet door eigen schuld, in een uitkeringssituatie te belanden, laten allerlei duistere entiteiten je via de media weten wat voor een profiteur je eigenlijk bent en dat het sociale vangnet op den duur op deze manier niet houdbaar is. Daar bovenop word je door de uitkerende instanties betutteld, gecontroleerd, bijna nooit voor vol aangezien en misschien word je wel verplicht om een tijdje vrijwilligerswerk te gaan doen om de de kloof die tussen jou en de arbeidsmarkt is ontstaan te overbruggen. Je werkt tot je de pensioenplichtige leeftijd hebt bereikt en dan moet je stoppen. Wat rest zijn nog een paar fietsvakanties in Drenthe en waarschijnlijk krijg je kanker en nog andere min of meer cultuurgebonden aandoeningen zoals hart- en vaatziekten door overgewicht en na de bijbehorende thuiszorg, medicatiefolteringen en ziekenhuisopnames ga je tenslotte dood. Je wilt eigenlijk worden begraven maar het wordt cremeren want de begrafenispremie die je al 40 jaar dokt blijkt lang niet voldoende om er je begrafenis van te betalen en je wilt je nageslacht niet laten opdraaien voor de extra kosten. Als je geluk hebt hou je er levendige interesses op na die je tijdens je leven voldoening schenken en je op de been houden. Ofwel: Je wordt geboren en je wilt enthousiast deelnemen aan het leven maar alles blijkt al te zijn voor-geprogrammeerd. Er is geen uiterlijke vrijheid. Aan alles wat je zou willen gaan doen worden allerlei, meestal absurde, eisen gesteld en tijdens je levensloop word je scherp in de gaten gehouden: Video-bewaking, slimme energiemeters, identiteitsbewijs mee als je de straat op gaat, prikklokken, rekeningrijden, enz. En door de technische ontwikkelingen neemt de controle op het individu hand over hand toe zodat het er naar uitziet dat het niet meer lang duurt of overheden weten alles van iedereen: Wat men koopt en verkoopt, hoe men reist, waar men is en met wie, en wat men doet. En zelfs over wat we willen eten en drinken hebben we steeds minder te zeggen. Het is alsof de overheid je aan een stropdas uit de baarmoeder trekt om je er tenslotte, na een verplichte rondleiding, aan op te knopen (als je tenminste een jongetje was maar voor meisjes is het niet beter). De crisis waarin we nu zijn beland is van dit alles niet los te zien maar de overheden maken zich vrijwel uitsluitend zorgen om geld en zogenaamd ook over de verdeling ervan (van de pijn). Zo werpt minister Donner zich nu op als voorvechter tegen de graaicultuur maar dat was in het recente verleden wel anders en als je goed naar hem luistert blijkt dat hij de deur voor perverse bonussen op een kier laat staan, vooral waar het de toekomst betreft: Graaien mag weer als de conjunctuur het weer toelaat. Is de huidige crisis bewust op touw gezet? Voor zover ik het kan overzien lijkt het daar sterk op. Ik las 'De ware geschiedenis van de Bilderbergconferentie' van Daniel Estulin. Dat boek kwam uit in 2006 en hij stelt daarin dat lekkende Bilderbergers hem meedeelden dat de crisis volgens plan zou moeten beginnen in de V.S. met een hypotheekcrisis (eigenlijk al in 2007). Als ik bedenk hoe mooi de aarde is, hoe mooi mensen eigenlijk zijn en hoe mooi alles wat leeft eigenlijk is en als ik daarbij dan bedenk met wat voor een hel we wereldwijd genoegen nemen, dan vraag ik me af hoe ziek we eigenlijk zijn. Geen wonder dat mensen het leven meer en meer als zinloos ervaren en zich daarom toeleggen op zingeving en andere ontsnappingsroutes. Ik denk dat de crisis, of die nu wel of niet bewust op touw is gezet, in ieder geval ook een uiting is van een nog veel diepere crisis die van geestelijke aard is. Hoe we die te boven moeten komen weet ik niet en is ook in hoge mate een individuele aangelegenheid. Van de overheden valt op dat punt alleen maar vijandschap te verwachten want die kunnen er duidelijk niet tegen als we ons eigen leven leiden. Hoe we een individuele crisis te boven komen moet iedereen zelf weten maar we hebben veel macht via onze portomonaille. Het maakt nogal wat uit of je je geld parkeert bij een duurzaamheidsbank of bij een bank die investeert in wapenhandel, landbouwgif en genetische manipulatie om maar een paar voorbeelden te noemen. Verder hoeven we geen producten te kopen van bedrijven die het leven vijandig gezind zijn en alleen maar bestaan om, vaak onder het mom van maatschappelijk verantwoord ondernemen, de eigen managers rijk te maken. Om de crisis op te lossen (die volgens mij vooral van geestelijke aard is) denk ik dat we veel verder komen met bewust geld uitgeven dan met maatregelen van de overheid. Ik zou het dan ook enorm toejuichen als er wereldwijd een intensieve en langdurige campagne zou worden gevoerd om mensen op hun economische macht te wijzen. Zo nu en dan verneem ik wel iets van dergelijke initiatieven maar die zijn, vergeleken met wat mij voor ogen staat, veel te kleinschalig. Wat mij betreft zou een dergelijke campagne speerpunt kunnen zijn van bijna alle NGO's want of een NGO zich nu met kinderarbeid bezighoudt, met het milieu, met ouderenzorg, ontwikkelingshulp of wat dan ook, hun kerntaken zullen altijd gebaat zijn (en op den duur zo goed als overbodig worden) bij een wereldbevolking die goed met geld omgaat. Ook goedwillende politieke partijen zouden intensief aan deze campagne kunnen bijdragen. Onze levenskwaliteit is voor een groot deel afhankelijk van hoe we de samenleving inrichten en dat wordt voor een veel groter deel bepaald door hoe wij ons geld uitgeven dan door wat wij in het stemhokje doen.