Zelfs de 'zwaar' geachte parlementaire enquete heeft naar mijn weten nooit tot echte duidelijkheid geleid. Wel tot paniekerige beleidswijzingen die ten doel hadden om het vertrouwen van de kiezer te herwinnen maar bijvoorbeeld de miljarden aan subsidie die in scheepswerf Verolme waren gestoken bleven zoek en de IRT-affaire is ook nooit naar tevredenheid opgelost. In beide zaken kwamen wel sappige feiten aan het licht over bijvoorbeeld declaratie-gedrag (Verolme) en over slordige doorvoer van drugs (IRT) maar hoe de vork precies in de steel stak werd niet opgehelderd.
Een parlementair onderzoek zal hooguit tot beleidsveranderingen leiden die vooral weer bedoeld zijn om het vertrouwen in de politiek niet ál te ver te laten afbrokkelen (...) maar de essentie van het probleem dat, eigenlijk ten onrechte, kredietcrisis wordt genoemd, zal er niet door worden blootgelegd. Temeer daar de vrije markt-adepten (de meeste politici) de geleide 'vrije markt', die nooit vrij is geweest en dat ook nooit zal worden, absoluut in stand willen houden om hun vriendjes van het bedrijfsleven overal ter wereld van dienst te zijn!
Van een maatschappelijke discussie verwacht ik evenmin dat er duidelijkheid zal komen over het ontstaan van de kredietcrisis, laat staan over hoe die had moeten worden aangepakt. Wel zou de uitkomst van die discussie ongeveer kunnen luiden: Hou op met al die roofzucht, met het korte-termijn-denken, met dat blinde (nog steeds op de verlichting gebaseerde) vooruitgangsgeloof dat 'jullie' zelfs in stand houden terwijl we in een vrije val alles aan het verliezen zijn wat het leven de moeite waard maakt.
We willen een schone industrie, schone vervoersmiddelen, een schoon milieu, een eerlijke economie waarin niemand hoeft te piekeren over hoe je aan voldoende bestaansmiddelen kan komen, goed en voor iedereen bereikbaar onderwijs, dito medische zorg, een eerlijke justitie die er niet alleen maar is voor hen die zich omringen met dure advocaten, schoon (biologisch geteeld) voedsel voor iedereen en een politiek die ons niet misleidt en alleen maar in de marges iets verandert als er problemen zijn die om echte oplossingen vragen. (Zo is de kilometerheffing het resultaat van 'geknoei in de marge' want die is niet bedoeld om de files te verminderen maar om hen die het betalen kunnen minder last te laten hebben van medeweggebruikers!...), enz.
Zo lang politici zich druk maken over de bivakmuts, de burka, over al of niet verplicht handjes geven, al of niet verplicht volksliedje zingen en holle woorden spreken over trots, respect, normen en waarden, lijken ze op een kapitein die wil dat de bemanning in het gelid aan dek staat terwijl het schip zinkende is.
Van de politiek verwacht ik niets. Het moet van onszelf komen. Een brede maatschappelijke discussie lijkt mij daarom zeker niet zinloos, ware het niet dat ik geen enkel vertrouwen heb in de publieke omroep en in degenen die aan die maatschappelijke discussie vorm zullen geven. Tot nu toe waren alle brede maatschappelijke discussies alleen maar bedoeld om de druk van de ketel te halen en om zo veel mogelijk neuzen in een van te voren uitgedokterde richting te laten wijzen.
En: Als het individu niet wakker wil worden, wat kunnen we dan verwachten van grote groepen van individuen zoals: Politici, economen, onderwijsverzorgers, de VN, enz?
Tenslotte: Parlementair onderzoek? Nee, niet weer! Een brede maatschappelijke discussie? Tsja, op hoop van zege, het mag van mij (ookal ga ik er niet over)... Maar ik ben nu al moe van al het holle, bombastische, betweterige, politiek correcte 'kijk-mij-eens-getetter' dat ik ervan verwacht.
Alles begint bij het individu en ik hoop dat de evolutie nog niet tot stilstand is gekomen.