Evolueren naar een joodse-chistelijke-islamitische-humanistische samenleving is niet iets waar ik naar hunker. Afgezien van de uit dat samenlevingsbeeld verdwenen andere stromingen, zoals het boedhisme, hoop ik niet dat we voor eeuwig aan genoemde stromingen vastzitten. Gaan we over 2000 jaar nog steeds naar de kerk, bidden richting Mekka, naar de synagoge, op een kussentje mediteren en het humanistisch gedachtengoed koesteren?
Wordt het niet eens tijd dat we al die zaken overstijgen, inclusief de verlichting die naar mijn ondervinding al lang in verduistering is omgeslagen? Ik proef in bovenstaand artikel een merkwaardige droom. Als die droom uitkomt wil ik daar geloof ik liever niet bij zijn want het lijkt erop neer te komen dat mensen misschien elkaars broeders worden maar haast zonder zich naar een grotere innerlijke zelfstandigheid te ontwikkelen. En als mensen manipuleerbaar blijven, hoe kunnen ze dan elkaars broeders zijn?...
Het enige wat mij aanspreekt is 'alle Menschen werden Brüder' ongeacht hun geestelijke bagage. Die levenshouding ligt ten grondslag aan het socialisme maar ook aan andere stromingen. En hoewel dat zo is, vind ik daar in de praktijk maar heel weinig van terug, ook bij de mainstream van het socialisme en het is naar mijn mening absoluut naïef om te geloven dat 'alle Menschen werden Brüder' binnen handbereik ligt. Je zou kunnen denken: 'Binnenkort keert de wal het schip'. Dat komt erop neer dat je denkt: 'Externe factoren zullen ons de weg wijzen'. De realiteit is volgens mij dat externe factoren weliswaar bijdragen tot koerswijzigingen maar dat echt belangrijke veranderingen tenslotte alleen uit het innerlijk van de mensen zelf voortkomen. Er zijn meer dan genoeg voorbeelden van enorme rampen, door mensen aangericht, waar de mensheid nauwelijks iets van heeft geleerd. Als je gaat zoeken naar rampen waar de mensheid werkelijk iets van heeft opgestoken, vind je niet meer dan wat oppervlakkige en zeer tijdelijke effecten. Zoiets als: De tweede wereldoorlog? Dat nooit meer...
Wie om zich heenkijkt moet toch vaststellen dat de islam al lang een onderdeel is van onze cultuur. Ik kan prima met cultuuronderdelen leven zolang geen enkel onderdeel mij de wet voorschrijft. Een absolute kernwaarde voor mij is vrijheid. Als het mij op hoofdpunten onmogelijk wordt gemaakt om naar mijn eigen geweten te leven, heb ik dan nog iets te leven over?
Ella for president, goed, ik vind haar sympathiek, maar zal het veel uitmaken? Het leven begint niet bij de politiek maar bij mij, bij het individu. Wouter is niet mijn favoriet maar het mogelijk willen maken van islamitisch bankieren in ons land vind ik een lovenswaardig streven. Zou hij het als president echt zoveel slechter doen dan Ella?