Point of no return.

 Hoewel ik niet uit een religieus of ideologisch getint nest kom, ben ik er toch heilig van overtuigd dat het vredesideaal ons (als mensheid) niet alleen eigen is, maar wij bovendien het vermogen bezitten om het waar te maken, politiek gesproken. Kortom, het streven naar wereldvrede is voor mij geen loze passie. Om dit universele verlangen handen en voeten te geven, zal wel eerst de ondemocratische macht van het geld, die momenteel het heilloze aardse reilen en zeilen bepaalt, vervangen moeten worden door de democratische macht van het volk.

Gigaklus.

Begrijpelijkerwijs zal deze vervanging op humane of geweldloze wijze moeten geschieden, omdat zij anders geen vertrouwen zal wekken bij het volk, dat deze vervanging gestalte zal moeten geven. Daarnaast zal zij niet op nationaal maar op mondiaal niveau haar beslag moeten krijgen, omdat het geld ook mondiaal regeert. Voor het welslagen van deze diepingrijpende wereldomvattende operatie zullen alle neuzen eenzelfde richting opgedraaid moeten worden. Een gigaklus die door ons (als mensheid) geklaard moet kunnen worden, door ons hard te maken voor de creatie van een duurzaam op ecologische (i.p.v. economische) leest geschoeid alomvattend beleid.

Tijdgeest.

Begrijpelijkerwijs is daar breed draagvlak voor nodig. Voor de creatie daarvan is geloofwaardigheid een eerste vereist, waardoor ironie, cynisme en apathie de wind uit de zeilen wordt genomen. En daarin nu wringt de schoen, omdat creatie van politieke geloofwaardigheid godsonmogelijk is, zolang wij ons blind blijven staren op de negatieve gevolgen van de financiel-economische crisis en onze energie blijven steken in de bestrijding daarvan. Want daardoor hebben wij geen oog voor de toekomstgerichte geest van onze tijd, die verder reikt dan het heersende financieel-economische gedachtegoed, dat in wezen al achterhaald is door de tijdgeest. Deze schreeuwt niet om financieel-economische oplossingen, maar om een mondiale aanpak van de diverse mondiale problemen. Schrijnende problemen die in wezen niet van financieel-economische maar van existentiële aard zijn en daardoor partij- en landsgrenzen verre overstijgen.

VN-Handvest.

In dat licht bezien is de VN de enige mondiale instantie die voor de broodnodige mondiale aanpak in aanmerking komt. Voor het waarmaken van haar taak zal onze volkerenorganisatie wel eerst grondig verbouwd moeten worden van een machteloze organisatie van regeringen tot een gezaghebbend mondiaal beleidsorgaan met bovennationale bevoegdheden. Artikel 109 van het Handvest biedt daartoe uitdrukkelijk de mogelijkheid, doordat het spreekt over een algemene conferentie van lidstaten met als doel de herziening van het Handvest.

Hoge idealen.

Die broodnodige VN-conferentie heeft niets met wishful thinking van doen, maar alles met realiteitszin en verantwoordelijkheidsgevoel. Met de dag groeit namelijk de noodzaak tot het adequaat (c.q. mondiaal) aanpakken van de wereldproblemen, vanuit het besef dat het point of no return (waarop de desastreuze mondiale gevolgen van het huidige financieel-economische beleid niet meer op te vangen zijn) met rasse schreden naderbij komt. Hoge idealen als ‘Nie wieder Krieg’ of ‘Alle Menschen werden Brüder’, zullen daar het eerste slachtoffer van worden, met alle moedeloos makende politieke consequenties (de ondergang van de VN) van dien. En wat heeft het leven dan nog voor zin? Zonder vredesideaal, waar de VN symbool voor staat, kan de mens immers niet (over-)leven, politiek gesproken!