Verzilveren Nobelprijs voor de Vrede.
Om zich niet in een ‘domme oorlog’ te laten slepen, zoals president George Bush in de Irak-oorlog, heeft Obama besloten de strafexpeditie tegen Syrië voor te leggen aan het Congres. Dit nationale platform schiet echter fundamenteel tekort om zijn Nobelprijs voor de Vrede te verzilveren. Daarvoor zou hij zijn vredesvizier moeten richten op het mondiale platform van de Verenigde Naties.
De moeilijkheid is alleen dat de VN geen partij zijn, dus formeel niet ingeschakeld kunnen worden. Als mondiale vredesorganisatie fungeren de Verenigde Naties slechts als ‘hét’ mondiale platform waarop de discussie over de Syrische burgeroorlog, die ‘alle VN-leden aangaat’, moet plaatsvinden. Vandaar dat voor de creatie van een mondiale oplossing die vrucht draagt, de inbreng van alle VN-leden noodzakelijk is. Elke stem telt.
En daarin nu wringt de schoen. De handhaving van de internationale vrede en veiligheid ligt namelijk niet in handen van de 193 leden tellende Algemene Vergadering, maar van de 15 leden tellende Veiligheidsraad, waarvan er 5 over het dictatoriale vetorecht beschikken.
Door deze ondemocratische organisatiestructuur van onze volkerenorganisatie, is het een illusie te denken dat de VN ooit toe zal komen aan de effectuering van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Het ‘gemeenschappelijk’ door alle volkeren en alle naties te bereiken (vredes-)ideaal (preambule Universele Verklaring van de Rechten van de Mens).
Kortom, om het alom aangehangen vredesideaal in het vizier te krijgen, waar de Nobelprijs symbool voor staat, zal eerst de Veiligheidsraad opgeheven moeten worden, met de gelijktijdige overheveling van zijn voornaamste taak (de handhaving van de internationale vrede en veiligheid) naar de Algemene Vergadering. Deze krijgt daardoor de kans zich te ontwikkelen van een ongeloofwaardig mondiaal praatcollege tot een mondiaal beleidscentrum met bovennationale bevoegdheden. Een gezaghebbend wereldforum, dat op basis van onze fenomenale know how op elk terrein en de alom onderschreven mensenrechten een beleid van de grond weet te tillen waarmee de wereldproblemen en het daarmee gepaard gaande onrecht, adequaat en duurzaam bestreden kunnen worden.
Voor die broodnodige reorganisatie biedt artikel 109 van het VN-Handvest uitdrukkelijk de mogelijkheid. Voor het benutten daarvan zou de EU het initiatief kunnen nemen, waartoe Nederland - als EU-lid - de Brusselse geesten warm zou kunnen maken. Aan retorische kwaliteiten geen gebrek in ons landje aan de zee.