Hoopgevende oproep.
Op 19 mei riep premier Rutte ‘kinderen en jongeren’ op mee te denken over ‘de tijd ná corona’. (https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/video/video/5127746/speciale-boodschap-van-premier-rutte-voor-jongeren-ik-daag-jullie-uit) Een uitdagende oproep die eigenlijk aan ons allemaal (van jong tot oud) is gericht. Want in feite komt Rutte’s oproep neer op de vraag hoe(?) WIJ (in zijn algemeenheid gesproken) denken over de toekomst, het Post-Corona-Tijdperk. Een mondiale (toekomst-)vraag die veel verder reikt dan die over de beteugeling van het angstaanjagende coronavirus, hoe urgent die vraag momenteel ook is.
Voor het antwoord op de eerste vraag (de invulling van het Post-Corona-Tijdperk) kan zo langzamerhand gelukkig geen enkel misverstand meer bestaan, dankzij het alom onderschreven ideaal van ‘nooit meer oorlog’. Wereldwijd wordt daar jaarlijks op indrukwekkende wijze aan gerefereerd tijdens de talrijke dodenherdenkingen, waar de media uitgebreid bij stilstaan. Na 75 jaar maakt dit massale herdenken zo langzamerhand duidelijk waar de MONDIALE VREDESSCHOEN wringt, te weten: “Een fundamenteel gebrek aan politiek vertrouwen onderling”. Niet alleen in Nederland en Europa, maar wereldwijd. Wantrouwen dat de creatie van (wereld-)vrede op voorhand uitsluit, alle goede bedoelingen ten spijt en los van het feit dat de hunkering er naar - wereldwijd - groter is dan ooit.
Het bijzondere van deze politieke parstelling is dat niemand - dus ook geen enkele politicus - iets te verwijten valt, omdat de schuldvraag van dat wantrouwen niet te traceren is. Deze ligt nu eenmaal niet op het partijpolitieke vlak van het eigen-gelijk, maar op een vlak dat het partijpolitieke te boven gaat, Het alomvattende vlak dat hoogleraar Kuitert zo treffend duidt in zijn overdenking “Alles is politiek, maar politiek is niet alles”.
Nadenkend over dat ALLES komt volgens mij de invulling daarvan simpelweg neer op de creatie van een wereldbeleid dat draait om het algemeen belang: “De instandhouding van HET LEVEN door tijd en plaats heen”. Het ultieme doel waar wij sinds mensenheugenis mee worstelen, maar waarmee we - in het belang van het algemeen - niet kunnen blijven(!) worstelen. En volgens mij hebben wij dat (eind-)punt bereikt, dankzij de globaliserende – naar mondiale eenheid verwijzende – tijd waarin wij leven..
Voor het bewijs daarvan zullen we alleen oog moeten krijgen voor de ondemocratische parlementaire (wie regeert dicteert) en monetaire (wie betaalt bepaalt) grondslag van het beleid. De duale beleidsgrondslag die weliswaar wereldwijd gangbaar is maar geen wenkend perspectief biedt op een vruchtbaar mondiaal eenheidsbeleid. Daarvoor zullen we wij ons massaal moeten richten op het doorbreken van ons bestel, door dit te spiegelen aan het UNIVERSELE ALGEMEEN BELANG.
Voor een vruchtbaar resultaat van dat doorbreken en spiegelen zal één en ander uiteraard op wereldschaal zijn beslag moeten krijgen. Dat neemt niet weg dat met het maken van dat (wereld-)beslag ergens een begin gemaakt moet worden. Voor mijn gevoel leent ons Binnenhof zich daarvoor, hoe pretentieus dat ook klinkt en hoe onrealistisch dat ook oogt. Maar volgens mij is het de schijn die hier bedriegt.
Wouter ter Heide.