=RAMKOERS.....
Vrouwen geramd door mannen. Een veel voorkomende uiting van genegenheid en toewijding. Losse bouwvakkerhandjes. Het op regelmatige basis in elkaar beuken van degene waarmee je eens voor het altaar geknield lag. "Ja", sprak hij omfloerst terwijl omstanders van de warme en koude kant hun ogen depten. En dan volgt, wat later, het moment dat hij dagelijkse probleempjes gaat oplossen middels slag- en trapwerk. Jij, als lieveling in voor én tegenspoed, verschijnt tragisch onherkenbaar in het straatbeeld. De hufter.
"Meid, alwéér tegen een openstaand keukendeurtje aangelopen, het zit je niet echt mee de laatste tijd". Eén grote hopeloze misère. Je blijkt een verbintenis aangegaan te zijn met een getraumatiseerd wrak. Grootste kenmerk: een liefdeloze en baldadige jeugd. Althans als je de hulpverleners mag geloven. Je neemt dus blauw geramd de agressieveling in bescherming. Tegen zichzelf en tegen beter weten in. "Hij heeft het vroeger ook niet makkelijk gehad en hij is zo lief voor de kinderen!" Ach.
Werknemers van de Maatschappelijke Vrouwenopvang in Den Bosch kunnen bijgezet worden op het ereveld van de sociale sector. In een urn graag. Ze werken aan de komst van een speciaal mannenhuis (…) waar ze als plegers van huiselijk geweld op adem kunnen komen. De slachtoffers van de agressie, vrouw en eventueel kinderen, kunnen dan in hun eigen woning blijven. Lijkt redelijk. Voor de crimi’s met losse knuistjes een gestoffeerde, verwarmde hangplek met koud en heet stromend water en vanzelfsprekend een flatscreen en vlijmscherpe aansluiting op het internet. De heren krijgen ook hun maaltijden nog uitgeserveerd. Slappelingen van bedenkelijk allooi ontvangen als uitsmijter speciale begeleiding en een tienwippenkaart voor “Huize Lolita”. Voor lullo’s die slecht ter been zijn is er escortservice aan huis. Voor 100% uit gemeenschapsmiddelen vergoed.
"Sommigen zijn getraumatiseerd, anderen hebben last van depressies en gevoelens van machteloosheid of angst. Daar is iets aan te doen met therapie", aldus het labiele directeurtje van de opvang. Misschien kan deze leidinggevende zich 's morgens ook melden voor de therapie: "Spoorzoeken en plaatsbepaling". Hij lijkt de weg meer dan kwijt. "De mannen zullen alleen vrijwillig kunnen meedoen aan het project". Ja, alsof zo’n herrieschopper zich laat sturen. Conclusie: alleen echte sullo's zullen zich aan de poort melden. Godgeklaagd.
Zo’n verhaal geeft een gevoel van intense impotentie. Met pappen en nathouden kun je de ogen volstrekt niet kurkdroog houden. Geweldenaars horen maar op een plek thuis en dat is achter de tralies of liever op straat. In de stinkende goot. Na keiharde verwijdering uit de echtelijke sponde. Reik ze een kartonnen doos uit en verschaf ze het adres van de voedselbank. Besteed al je tijd, geld en hulp aan de vrouwen met blessureleed. Laat die aanschuiven bij een pro-deo advocaat die een scheiding van tafel, bed én geweld in gang zet en de macho levenslang financieel een poot uitdraait. Houdt de gebutste slachtoffers vooral uit handen van de intellectuele zorgsectorelite die drollen produceert.
Een ander zorgwekkend hersenspinsel: kinderen een vaste woon- en verblijfplaats ná de onnavolgbare scheiding. De co-ouders wisselend hun zorgplicht op zich laten nemen. Kids op een vaste stek en de verwekkers komen bij toerbeurt langs. Voor aandacht, voer en klappen. Elke welwillende ouder zal, als laatste gezamenlijke stap, bijkomende praktische en financiële problemen voor lief nemen en het voorstel omarmen. Valt er in zwaar weer toch nog iets te koesteren! Al is de passie tussen de echtelieden bekoeld de kinderen, hopelijk uit liefde geboren, krijgen structuur maar bovenal warmte. Zij wel.
Een weinig verheffend idee wat geen enkele waardering verdiend. Grootste hobbel: er moet nu voor drie partijen onderdak worden gevonden!