=TRAGISCHE TREDMOLEN.....
Rond de klok van 08.00 uur. Afrastering en schoolhekken nog gesloten. Groepen, te uitgeslapen, leerlingen drommen samen voor de ingang. Daartussen handenvol moeders. Naarmate de tijd verstrijkt drommen die in steeds grotere pelotons samen. Kapsels verward, gezichten in de nachtstand. Hun beperkte wereldgebeuren luid kwetterend doornemend: bonte was - witte was. De dagelijkse boodschappen. Alsook de kleur van het behang. Net kinderen. De ‘meisjes’ betreden als eersten het plein wanneer de schoolpoort openzwaait. Kinderen worden ruwweg opzij gemanoeuvreerd. Dolle moeders betreden ook als eersten het ‘leerinstituut’ wanneer de directeur daar de gelegenheid toe biedt. Volgend doel: het lokaal waar hun lieverdjes de dag doorbrengen. Een leerkracht, de slaap uit de ogen wrijvend en ter voorbereiding een laatste blik werpend in methodes. Het verbale geweld van de dames en kids treft hem als een tornado. Jezus, wat een teringherrie. “Club- en buurthuis”, flitst het door zijn hoofd. Alsook: “Opvang voor doelloos dolende dozen”. Veel moeders klampen hem aan. Met de wonderlijkste vragen over hun kroost. Met de vreemdste info over hun nageslacht. In totale devote verwarring. Eindelijk een man die luistert. Moet luisteren. Voor een salaris op bijstandsniveau. Voor het aanzien van een volstrekte pispaal. Binnen een schoolorganisatie op drift. De zoveelste onderwijsvernieuwing die over vijf jaar volledig achterhaald blijkt. Nieuw is nooit beter!
“Dames, gaan we thuis de afwas doen en stofzuigen!”, grapt de pedagogisch geschoolde. De wijzers geven nu 08.30 aan. Het vrouwvolk druipt af. Voor even. Hun nazaten vertonen op slag een ander gedrag. Rust en discipline manifesteren zich. Schreeuwen wordt praten. ADHD wordt AHAH (= Altijd Hanteerbaar Aardig Handig). Na wat uren zorg op maat: overblijven. Doen die koters natuurlijk niet. Zíj willen graag, hun moeders volstrekt niet. Reden: degenen die hebben gebaard zouden dan (ernstig, ernstig) momenten missen om de schoolse horizon te vervuilen. Vlees en bloed kan thuis boterhammen wegmalen want het moederdier doet huishoudelijk werk en verzorging. Te beperkt voor een baantje in de echte, boze mensenwereld. Niks mis mee! Maar tegelijkertijd wel de oorzaak van een misselijkmakend verschijnsel. Viermaal daags een invasie van, naar belangstelling smekende, lelijke troela’s. De school als plek van samensmelting van troosteloos vrouwvolk in een monotone tredmolen. Het dagelijks ‘leven’ van de vrouwen in kwestie is verworden tot een dodelijke routine. Thuis op de bank een echtgenoot die hun verhalen al lang méér dan zat is. “Wat zeg je, schat?” Buitenshuis copulerend omdat hij de misselijk makende sleurseks thuis voor geen goud meer wil meemaken. “Zet eens een raam open, schat. ’t Ruikt zo muf hier!”
De leerkracht neemt maandelijkse een armzalige aalmoes in ontvangst. Een karige fooi om onderricht te geven aan krioelend kroost van moeders die het liefst zélf op stoeltjes en achter tafeltjes plaats zouden nemen. Om net als hun zogenaamde oogappel door die lieve leerkracht ook eens positief gestimuleerd (…) te worden. Dus op z'n tijd ook eens een stompzinnige sticker in hun schrift. Dagvullend praten, zingen, leren en lachen. Véél lachen. Weg uit de dodelijk saaie monotonie van het dagelijkse mistige bestaan. Wassen draaien, Aldi-bezoek, strijken en stoffen. Kinderen schreeuwen, moeders ook. Heftig vaak krijsen ze om aandacht, streling en koestering. Vandaar dat de mormels ervan uitgaan dat de pedagoog een doorlopende aaibaarheidsfactor heeft. “Blijven we wel even van me af, dames?” De medaille heeft, zoals altijd, ook een keerzijde. Genoemde meisjes zijn veelal ook degenen die gretige handen uit mouwen te steken bij allerhande schoolse activiteiten. In dat opzicht zijn ze vaak weer nadrukkelijk present. Eens per jaar plant een onderwijsinstelling met visie een avondje voor de vrijwilligsters. Echt een feest! De vrouwkes slaan de tot de rand gevulde plastic bekertjes witte wijn rap achterover. Gleufdieren worden opeens zwalkende loeders. Gooien hun hele seksleven te grabbel en lallen dat het een oordeel is. Kortom; ze zijn een onmisbare lachfactor en ergernisonderdeel om de school goed te laten functioneren! Nu zijzelf nog…