=DATE 2418.....

Kandidate voor Sonja Bakker: dubbele onderkin, morsig montuurtje, forse beglazing. De geserveerde foto op een treurnissite had me een sprankelende, slanke schoonheid beloofd. Van enig glaswerk was geen sprake, overtollig vet ontbrak. De enige foto op de copulatiesite was óf van geheel iemand anders óf van voor de Watersnoodramp (1953). Ik viel even stil. Daar is veel voor nodig en geheel tegen alle principes in. “Ralph-Bananasplit-Inbar is toch al jaren dood”, flitste het door mijn afgeslankte kop. “Normaal postuur”, had ze aangegeven. Mevrouw bleek de omvang te hebben van een tot de rand gevulde regenton. “Ik geloof in de kracht van eenvoud, vertrouwen en eerlijkheid” schreef ze. Ach! Voor een kort, heel kort moment geloofde ik eenvoudig krachteloos even helemaal nergens meer in. God o god, hemeltergend dit. Van tevoren waren de telefoongesprekken nuttig en vermakelijk geweest. Een afgerond beeld ontbrak natuurlijk. Het ludieke van deze actie ontging me volledig. Ik meende, nu met dit dikke boegbeeld aan mijn zijde, de ogen van velen in mijn achterzijde te voelen prikken. “Die is met zijn schoonloeder op stap!” Een beetje vrouw is in een beetje zinnige kledij gehuld. Deze “Zak van Max” had maar een smaak: wansmaak. Een voortstrompelende, trendzettende Iglo-tent die bij voortduring al haar wit & bont tezamen op 90 graden reinigde. Een Roemeense van het platteland oogt daarbij als een mannequin op de catwalk. Ze hield van poezen. Meid, ik ook! Wel graag netjes aangeharkt en voorzien van prikkelende niemendalletjes. De kat die mij nu werd uitgedeeld kwam binnen als een grootverpakking korrels voor de bekende bak!

“Nou, koffie dan maar?”, stelde Brillo voor. “Ja, taart en rijkelijk voorzien van slagroom!” Voor nog meer omvang. Daarop kun je tenminste vertrouwen! Later trok ik mijn toupet van het hoofd door niet meteen eieren, boordevol cholesterol, voor mijn geld gekozen te hebben. Richting roltrap/nooduitgang. Tijdens mijn koffie “Indian Summer” (wél smaakvol) deed ik haar verslag van mijn vlotte eindconclusies. Ze luisterde quasi verwonderd. Haar golvende onderkin trachtte ze zonder succes steeds te verbergen achter een hand. Het formaat van haar knuist schoot tekort. Nee, die dubbele beglazing had ze écht pas sinds kort en de foto dateerde ook écht van kort tevoren. De pathologische leugenares leek overtuigd van haar eigen sprookjes. Ze poetste haar matglaasjes en scheen haar evangelie oprecht zelf te geloven. Enfin. Als het waar was dan moest haar overgewicht op de schaal zich in enkele maanden welhaast verdubbeld hebben. Acuut een internist/uitvaart regelen leek me een voor de hand liggende, noodzakelijke oplossing. Ik verhaalde dat je je op een copulatiesite óók visueel moet presenteren overeenkomstig de realiteit. Je draagt een strak, fris, kek Dolce & Gabbana-montuurtje? Fijn. Upload dan een afdrukje waarop romantici conform de waan van de dag kunnen scoren. Nu was er sprake van weinig bril geperst rond een veel te groot bol hoofd. Dun sluik vet haar? In beeld brengen en geen kapsel nog nageurend van een sopbeurt

Wees simpelweg eerlijk over je massa schoon aan de haak. Ben je alleen in de weekenden beschikbaar omdat je kost en inwoning hebt in een penitentiaire inrichting? Gewoon melden. Vaginale afscheiding? Gewoon rapporteren! Meur je uit je snavel? Gewoon delen! Een laag hoofdhuidschilfers rond de ranke schouders? Gewoon aangeven!  Vooral niet denken dat een kerel zich op deze manier graag laat nemen. Het muntje viel in het geheel niet. En bij mij? Bij mij viel m'n bek los! Over zoveel moddervette onnozelheid. De onderlinge stemming ging trekjes vertonen overeenkomstig de lage temperatuur buiten. Koeltjes. Mijn bakkie ‘troost’ was het enige nog dat smaakte. “Leuk, even alléén de stad in, ik kan het heel goed met mezelf vinden”. Een eerlijk (…) stukje waardevolle zelfanalyse. En bittere noodzaak. Alleen een blinde zou met deze baal hooi in het volle licht in een winkelcentrum getraceerd willen worden. Ik had geen enkele aandrang haar tegen te spreken. Prettig vetklep, opzouten dan. Vort, vort. Ze verliet het pand met een hoge rug en afhangende schouders. Kat in de zak! ‘s Avonds verscheen een andere dikkerd ten tonele. Ene Karin. Bekend van televisie en theater. Getalenteerd, een lekker en gek wijf. Deze volle Bourgogne behoefde geen krans…