De Trilaterale Commissie

De Trilaterale Commissie

1973 - Oprichting van The Trilateral Commission door David Rockefeller en Zbigniew Brzezinski. De Trilaterale Commissie is een instelling dat als werktuig dient van de CFR (ex)voorzitter David Rockefeller. De commissie werd in 1973 gevormd door particuliere figuren in West Europa, Japan en Noord Amerika om de samenwerking te bevorderen inzake ‘problemen’ welke deze drie gebieden gemeen zouden hebben. De Commissie wil de publieke opinie bekend maken met deze problemen en stelt voor deze "gezamenlijk op te lossen". Vrij vertaald wil dit zeggen dat het doel van de CFR is Japan, Canada, de V.S. en de EEG te verenigen tot een (Socialistisch) Wereldsysteem welke de gehele wereld moet gaan beheersen. In 1970 schreef Brzezinsky zijn boek getiteld "Between two Ages" waarin hij oproept tot het vormen van gemeenschappelijke betrekkingen tussen de VS, West Europa en Japan, met zijdelingse banden welke moesten uitstrekken naar de meer ontwikkelde Communistische landen. Verder schreef Brzezinski in dit boek (wat bijna de Bijbel werd voor de TC) "Het Marxisme is tegelijk een overwinning van de uitwendige actieve man over de innerlijke passieve man, en een overwinning van de rede over het geloof." Brzezinski roept in zijn boek op tot een ‘weloverwogen beheer van de Amerikaanse toekomst’, een ‘gemeenschap der Naties’, een ‘nieuw internationaal monetair systeem’, een een ‘wereldoverheid’. . In zijn boek toont Brzezinski dat zijn gedachten geheel parallel lopen aan de gedachten van de oorspronkelijke oprichter van de CFR, Colonel Edward Mandell House (Rothschild agent).... Bovendien laat hij duidelijk uitkomen waar hij naar streeft; 1 wereldregering oftewel De Nieuwe Wereld Orde. Toen Carter president werd van de Verenigde Staten benoemde hij op de 3 belangrijkste posten in zijn kabinet Cyrus Vance, W. Michael Blumenthal en Harold Brown, welke naast hun lidmaatschap van de Trilaterale Commissie ook nog eens lid zijn van de CFR. Onder de leden die door Carter werden benoemd bevonden zich ondermeer Zbigniew Brzezinski (Nationale veiligheidsadviseur), Andrew Young (Ambassadeur bij de VN), Richard N. Gartner (Als Ambassadeur in Italië), en Henry Kissinger. De Trilaterale Commissie vergadert als regel tweemaal per jaar om "problemen te bespreken" zoals de monetaire situatie in de wereld, en economische - Militaire vraagstukken. Echter, het werkelijke doel is; Alle Politieke sleutelposities in handel en regeringen te bezetten en de vrije wereld te verenigen tot een soepel werkende (Socialistische) wereldregering. Carter schreef naar de TC vergadering welke in Tokyo gehouden werd, en welke hij zelf niet konden bijwonen door bezigheden in het "reorganiseren" van het Witte Huis, een brief waarin de strekking was; Het streven naar een "rechtvaardige" Nieuwe Wereld Orde. Dit is absoluut de filosofie waar de Trilaterale Commissie vanuit gaat. Daarbij werd er door verschillende theoretici welke met heel veel zaken keihard aantoonde dat de Trilaterale Commissie binnen de rest van het netwerk bezig is met het realiseren van een New World Order, een flinke druk op Rockefeller en trawanten uitgevoerd waardoor David Rockefeller via de media hierover naar buiten trad met de woorden; "Wij zijn absoluut geen stel samenzweerders die er op uit zijn de wereld te veroveren, maar een ‘groep bezorgde burgers (!!!!)’ die de internationale samenwerking willen verbeteren." (Wallstreet Journal - 1980). Dat deze ‘groep bezorgde burgers’ eveneens in een vrij recent programma over de Bilderberggroep genaamd ‘Andere Tijden’ uitgezonden door Ned. 3, hebben gezegd dat zij eveneens naar een ‘wereldvrede’ streven doormiddel van samenwerkingsverbanden, is iets wat we nu toch wel kunnen zien als een extreme leugen. De geschiedenis spreekt voor deze ‘bezorgde burgers welke streven naar een wereldvrede’ voorzich. De Trilaterale Commissie wordt financieel alle steun verleend door David Rockefeller, de Ford Foundation en de Charles Kettering Foundation. De TC lijkt zichzelf te profileren als een ‘binnenste cirkel’ van de Council on Foreign Relations - iets waar de discussies nog steeds over gevoerd worden - omdat de leden ervan in zeer veel gevallen lid zijn van de Bilderberg groep en de CFR en meerdere groepen. Enorm ‘elite gericht’ dus. De TC heeft ook nauwe banden met het Atlantisch Instituut voor Internationale zaken (welke in 1961 werd opgericht als een publieke tak van de NAVO). Rockefeller zag in deze onderneming een ‘noodzaak’, en de theorie was dan ook om de rol van Amerika ten opzichte van Japan te verkleinen, en gelijk te maken aan de gemeenschappelijke markt en Japan, daar zij alle drie tesamen 70% van de wereldhandel representeren. In 1973 had David Rockefeller een ontmoeting met 27 staatshoofden inclusief gegadigden vanuit de Sovjet Unie en China, en in 1974 had hij een ontmoeting met Paus Paulus de VI, waarbij de Paus naderhand een oproep deed aan de naties om een wereldoverheid te vormen. De drie hoofdkwartieren van de Trilaterale Commissie zijn te vinden in New York City, Parijs en Tokyo. Op de ledenlijsten zien we topbankiers, industriëlen, zakenlui, senatoren, politici etc. De TC werd gediend door Internationale bankiers van Firma’s als;

Wachovia Bank and Trust Co., Chase Manhattan, Bank of America, Lloyds of London, Bank of Tokyo, Barclays Bank, Compagnie Financiere Holding, Brown Brothers, Harriman and Co., Fuji Bank, Banque de Paris, Provincial Bank of Canada, Toronto-Dominion Bank, Bank of Italy, Industrial Bank of Japan, Mitsui Bank, Mitsubishi Bank, en de Continental Illinois National Bank and Trust Co.
Verder werd de Trilaterale Commissie ondersteund middels corporatie van de bedrijven;

Boeing, Coca-Cola, Japan Air Lines, Volkswagenwerk, Ford Motor Co., Deere, Caterpillar Tractor, Cargill, Cummins Engine, Sony, Toyota, Fiat, Dunlop, Rolls- Royce, Thyssen, Bendix, Texas Instruments, Exxon, Hewlett-Packard, Kaisar Resources, Shell, Mitsubishi, Hitachi, Nippon Steel, Sears and Roebuck, Weyerhaeuser, en General Motors.

Verder heeft de Trilaterale Commissie leden zitten binnen de Amerikaanse media zoals de New York Times, Washington Post, Wallstreet Journal, Mineapolis Star and Tribune, Los Angeles Times, Chicago Sun Times, Kyodo News Service, Japan Times, La Stampa, Die Ziet, Financial Times, Columbia Broadcasting (CBS-TV), The Economist, Japan Broadcasting Corp. Time, Associated Press, en United Press International. Dat de Trilaterale Commissie de macht heeft om mensen ‘verkiesbaar’ te stellen die in het voordeel van de agenda werken, en anderen volledig aan de kant schuift middels het ondersteunen van enorme verkiezingscampagnes blijkt keer op keer het geval te zijn (net als de CFR - het is natuurlijk bij elkaar genomen 1 grote wereldorganisatie). Brzezinski zei in een speech gehouden in oktober 1973; "De democratische kandidaat moet de nadruk leggen op werk, familie, religie, en patriotisme versterken, wanneer hij enige kans wil hebben om verkozen te worden." Toen president Carter zichzelf verkiesbaar stelde voor het Amerikaanse presidentschap, deed hij heel erg zijn best om juist die zaken welke bij de publieke opinie goed in de smaak vallen te benadrukken (bij welke verkiezingscampagne is dat niet zo?), en deed zichzelf voor als een ‘buitenstaander welke de rotzooi wilde opruimen in Washington’. In december 1975 werden er peilingen gehouden waarvan de uitkomst was dat maar 4% van de democraten in Amerika Carter als president wilden. Dit was zeven maanden voor de verkiezingen. Binnen 6 maanden tijd werd hij genomineerd, en dit kwam door de extreem grote campagne welke werd opgezet om Carter te ondersteunen (over mindcontrol gesproken). Carter werd de hemel ingeprezen alszijnde de ‘nieuwe hoop’ voor Amerika. De voormalige gouverneur Lester Maddox zei hierover; "gebaseerd op valse en misleidende, bedriegelijke acties en verklaringen…. verdient Jimmy Carter voor mijn mening, geen stem van het Amerikaanse volk, of zou het zelfs niet mogen verwachten." Een test voor een leugendetector wees uit dat Carter geen stressgevoel kreeg bij het liegen, wat uitwijst dat Carter (net als zovelen binnen de hoge kringen - zo ook voor Europa etc.) een pathologische leugenaar was. Carter was geen ‘buitenstaander’, want buitenstaanders komen niet in aanmerking voor enig presidentschap. Carter werd ondersteund middels de Trilaterale Commissie, Time magazine en de Rockefellers. Met name komt natuurlijk Zbigniew Brzezinski weer naar voren om als veiligheidsadviseur achter president Carter te vertoeven. Hij werd dan ook de grootste invloed achter president Carter. Henry Kissinger noemde Brzezinski eens ‘zijn voornaamste vermoedelijke opvolger’. Toen Carter de eed aflegde zei hij dat ‘Amerika zal helpen…. [om] een wereldorde te laten verrijzen.’ (wat wederom uitwijst dat dit verzoek uit EUROPA afkomstig is). Carter die zichzelf verkiesbaar stelde als een ‘buitenstaander’ zorgde ondertussen wel dat zijn administratieve posten met goedkeuring werden opgevuld door ondernemingsgerichte insiders van de Rockefeller Foundation, het Brookings Instituut, en Coca-Cola. In Time-magazine werd James Earl Carter zelfs ‘Man of the year’ gemaakt in 1977, waarbij de editor van Time magazine lid was van de Commissie (en een Rhodes Scholar). Daarbij bevonden zich 40% van de Amerikaanse leden der Trilaterale Commissie zichzelf binnen de Carter administratie, waaronder Cyrus Vance (de neef van John W. Davis die de eerste president werd van de CFR en zichzelf een hoge positie naleefde binnen het bankierskartel van J.P. Morgan - direct gelinieerd aan het Rothschild kartel). De Carter administratie had volle diplomatieke verhoudingen met (Rood) China, waarbij de Amerikaanse (schaduw) overheid een absolute handel onderhield met de Communisten aldaar. Verder kwam de Trilaterale Commissie in 1979 in opspraak daar zij druk begonnen uit te oefenen op Carter om de afgezette Shah van Iran (welke met CIA hulp aan de macht kwam, en een zakelijke onderhandeling trof met de Chase Manhattan Bank van Rockefeller inzake Iraanse Olie) toekenning te verlenen inzake medische behandeling.

Wordt Vervolgd....