The End of the World - cont. 7

LOVE IS A 4-LETTER WORD, BUT SO IS HATE. (dM)

De Nederlandse minister van Defensie Kamp, hing achterover in zijn comfortabele leunstoel en glimlachte tegen zijn glas. Ofschoon voor Nederlandse begrippen vroeg, (Het was zes uur in de ochtend), was hij er stellig van overtuigd; door pillen, jetlag en een goede whiskey, dat Albert Heyn allang open was. Kamp was tevreden. Zijn grote bijdrage aan de wereldvrede was net op tijd door de kamer geloodst, als vredesmissie nog wel en nu was het kabinet gestruikeld en Lubberiaans herrezen. Een nieuwe, nog ruimere meerderheid voor de Nederlandse bijdrage aan de Wereldvrede was ruimschoots aanwezig. "De LPF zou zelfs de inzet van atoombommen goedkeuren." Hij moest lachen om de sukkels in het kabinet en de huidige generatie parlementsleden. Al die links opgegroeide pacifisten hadden geen flauwe notie meer van de gevaren die onze Westerse samenleving bedreigden. "En gelukkig ook niet over de werkelijkheid van deze vredesoperarie. Ze accepteren het zelfs dat demonstranten met F-16's worden verspreid." Kamp leunde weldadig achterover bij de herbeleving van zijn vlucht in een Apache-helicopter. Hij had zelfs de mitrailleur mogen bedienen! Hij greep een krant die al geruime tijd op zijn bureau lag. Hij kreunde wellustig  Zelfs deze voormalige linkse krant deed mee aan de massage van de Nederlandse ziel. Op de voorpagina preikte een artikel van zijn bridgemaatje kolonel Otto van Wiggen, commandant vande Nederlandse commando's, waarin deze officier voorspelde dat er in Uruzgan meerdere doden zullen vallen. "Zou de ruggegraat van de Nederlandse samenleving dan wel sterk genoeg zijn?" Kamp sloeg de krant, tevreden glimlachend dicht en vulde zijn glas. Het begon licht te worden en zoals gewoonlijk richtten zijn gedachten zich op de opgaande zon. Hij nam zich voor elke begrafenis te bezoeken om de gelegenheid te krijgen om de zin van dit drama aan de familie duidelijk te maken.