Steve Brown in het Guinness boek of records.

Gisterenavond was de groep ernstige delicten bij mij aan de deur op mijn punt adres. Ik was toen niet in de punt. Of ik met spoed naar het hoofdbureau wilde komen. Ik wist toen niet dat het ging om leden van de groep ernstige delicten. Het hoofdbureau van politie waar ik tot mijn achttiende kind aan huis was. Veel goede herinneringen aan mijn vervlogen jeugd spookte door mijn hoofd. Ik word oud, te oud voor het hoofdbureau van politie. De politie die ik al markant meer dan dertig jaar ken zijn nagenoeg alle met pensioen. Ik mis die gezichten. Gek genoeg ga je die Old timers uit de school van Van Looyen nog allemaal aardig vinden ook. Ik wijd aan deze`echte Amsterdamse Politie Oldtimers een heel hoofdstuk “Verraad Noir” in mij laatste boek “Criminele Schlemielen”.

Daar aangekomen om zeven uur werd ik opgewacht door twee mannelijke rechercheurs van de groep ernstige delicten. Ik herkende gelijk dat zij van de groep ernstige delicten waren. Eentje was bijzonder goed getraind en ongeveer 195 lang, één bonk spieren. Kon zo een Top Fighter zijn van De K1, ware het niet dat hij op Bata gympen liep. Wanneer verstrekt Justitie eindelijk eens schoenengeld.